Το ΚΚΕ, σε μια ακόμη ρητορική επίθεση κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης, προσπαθεί να πείσει πως η πράσινη μετάβαση αποτελεί συνωμοσία «ομίλων-αρπακτικών». Η γνωστή συνταγή: δαιμονοποίηση της ανάπτυξης, ύμνος στην ακινησία, καταγγελία της προόδου. Ενοχλείται, φαίνεται, όταν το κράτος δεν λειτουργεί ως φρένο σε κάθε επένδυση που δημιουργεί θέσεις εργασίας, μειώνει την ενεργειακή εξάρτηση και φέρνει έσοδα στις τοπικές κοινωνίες. Για το ΚΚΕ, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει ένα απέραντο μουσείο – χωρίς επενδύσεις, χωρίς καινοτομία, χωρίς προοπτική.
Η ειρωνεία είναι πως το ΚΚΕ καταγγέλλει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για «επιτάχυνση αδειοδοτήσεων», την ίδια στιγμή που οι πολίτες ζητούν ακριβώς αυτό: λιγότερη γραφειοκρατία και περισσότερη δράση. Το να προχωρούν τα έργα ΑΠΕ σημαίνει καθαρότερη ενέργεια, ενεργειακή ασφάλεια και χαμηλότερους λογαριασμούς. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει ένα ρεαλιστικό σχέδιο που συμβιβάζει περιβαλλοντική προστασία και ανάπτυξη. Το ΚΚΕ, από την άλλη, προτιμά το σύνθημα και τη ντουντούκα από το αποτέλεσμα.
Το επιχείρημα περί «παράδοσης των βουνών στους ομίλους» είναι η κλασική εμμονή ενός κόμματος που ζει πολιτικά στο 1950. Η χώρα χρειάζεται επενδύσεις, όχι συνθήματα. Οι ΑΠΕ δεν είναι «αρπακτικά», αλλά εργαλείο επιβίωσης και προόδου. Αν το ΚΚΕ είχε τη διακυβέρνηση, θα συζητούσαμε ακόμη για το αν πρέπει να βάλουμε πρίζες ή να ανάβουμε λάμπες με πετρέλαιο.
Η αλήθεια είναι απλή: η κυβέρνηση αξιοποιεί τα εργαλεία της ΕΕ για να ενισχύσει την πράσινη οικονομία, να φέρει φθηνότερη ενέργεια και να κάνει την Ελλάδα πρωταγωνιστή της ΝΑ Ευρώπης. Το ΚΚΕ βλέπει παντού «ομίλους», γιατί δεν μπορεί να δει ανθρώπους, δουλειές, ανάπτυξη. Όταν η πραγματικότητα προχωρά μπροστά, εκείνο μένει να φωνάζει από το πεζοδρόμιο της ιστορίας.
