Μια ολόκληρη μέρα χρειάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας για να καλέσει και να συγχαρεί τον Νίκο Ανδρουλάκη. Όχι επειδή δεν έβρισκε το τηλέφωνό του αλλά λόγω μιας στρατηγικής που επέλεξαν στην Κουμουνδούρου. Και όταν σε μια πρόταση συνυπάρχουν οι λέξεις «στρατηγική» και «Κουμουνδούρου» ή «ΣΥΡΙΖΑ» τότε μιλάμε για βέβαιη αποτυχία.
Όπως γράφει και ο Γιώργος Παπαχρήστος στη στήλη του Στίγμα στα Νέα, «Και αμηχανία. Και απογοήτευση. Και προβληματισμός. Και αναλύσεις επί αναλύσεων. Και χυδαιότητα από τα μαντρόσκυλα της «οικογένειας» ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούν να πείσουν ότι η εκλογή Ανδρουλάκη δεν είναι κάτι που τους αφορά, ούτε κάτι το τόσο σημαντικό. Πρόκειται για μια απλή, τυπική εσωκομματική εκλογική διαδικασία, η οποία αφορά μόνο όσους μετείχαν σε αυτήν και κανέναν άλλον.
Ο… Σεβάχ ο Θαλασσινός (θεώρησα απολύτως αναγκαία τη μετονομασία του «Λεγάμενου», μετά την απόφασή του να δαμάσει και τις θάλασσες – αλλιώς γιατί να επιδιώξει να λάβει άδεια χειριστή πλεούμενου!), κύριος εκφραστής αυτού του κλίματος, άφησε να περάσει μια ολόκληρη μέρα πριν τηλεφωνήσει στον Νίκο Ανδρουλάκη να τον συγχαρεί για τη σαρωτική νίκη του.
Γιατί όμως άφησε να περάσει μια ολόκληρη μέρα, ενώ ο Κυριάκος του τηλεφώνησε λίγο μετά την πιστοποίηση ότι είναι ο νικητής των εκλογών; θεωρώ ότι εκτός από αδιαμφισβήτητο κομπλεξισμό, και για έναν ακόμη λόγο: σκέφτηκε ότι με αυτή την ενέργειά του οι οπαδοί ΣΥΡΙΖΑ θα εκτιμήσουν ότι αντιμετωπίζει όπως πρέπει τον «μικρό». Αφ’ υψηλού. Οτι τον απομειώνει, τον βάζει στα «κυβικά» του, ότι δεν του δίνει σημασία, και άρα το τηλεφώνημα δεν έχει ούτε ακίδα περισσότερη σημασία από ένα τηλεφώνημα-αγγαρεία. Τον πήρε τηλέφωνο για να μη λένε ότι δεν τον πήρε.
Ολα υπολογισμένα, όλα μετρημένα και όλα… τόσο λάθος! Γιατί θα έρθει η στιγμή, και θα είναι σύντομα, που ο… Σεβάχ θα τρέχει και δεν θα φτάνει με τον Ανδρουλάκη απέναντι».
