Η πολύνεκρη επίθεση αυτοκτονίας στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Προφήτη Ηλία, στην Ντουεϊλά της Δαμασκού, φέρνει στο φως τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι χριστιανοί στη Συρία. Ωστόσο, η μεταβατική κυβέρνηση του Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζολάνι επιχειρεί να θολώσει τα νερά, προσπαθώντας να αποδώσει την ευθύνη σε άλλους δράστες από τους πραγματικούς.
Μόλις μία ημέρα μετά τις συλλήψεις υπόπτων που –κατά το καθεστώς– ανήκουν στο Ισλαμικό Κράτος, εμφανίζεται στα κοινωνικά δίκτυα η νέα ισλαμιστική οργάνωση «Ταξιαρχία Υποστηρικτών των Σουνιτών», η οποία ανέλαβε την ευθύνη ισχυριζόμενη πως πρόκειται για αντίποινα στις «προκλήσεις των χριστιανών της Δαμασκού».
Η ομάδα φέρεται να απείλησε με νέες επιθέσεις κατά χριστιανών, Αλαουιτών, Δρούζων και σιιτών, ενώ η γλώσσα που χρησιμοποιεί συνάδει με οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα και ISIS. Ωστόσο διεθνείς αναλυτές επισημαίνουν πως η εν λόγω οργάνωση ενδέχεται να αποτελεί «μαύρη επιχείρηση» του καθεστώτος Τζολάνι.
Σε μια προσπάθεια να αποσείσει τις ευθύνες του για την επίθεση, το υπουργείο Εσωτερικών του καθεστώτος ισχυρίστηκε ότι οι δράστες ήταν αλλοδαποί, με ορμητήριό τους το στρατόπεδο Αλ Χολ. Όμως αυτή η εκδοχή διαψεύστηκε από τους Κούρδους που ελέγχουν τη περιοχή και το στρατόπεδο. Ξεκαθάρισαν μάλιστα ότι το Αλ Χολ, όπου κρατούνται περίπου 40.000 άτομα –κυρίως γυναίκες και παιδιά που έχουν σχέση με το ISIS– φυλάσσεται αυστηρά και δεν υπήρξε καμία απόδραση.
Ο Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζολάνι, παρά το τρομοκρατικό του παρελθόν, έχει καταφέρει να μετατραπεί σε «αξιόπιστο» συνομιλητή της Δύσης. Η «μεταρρυθμιστική» κυβέρνησή του εμφανίζεται ως «κοσμική» και ως παράγοντας «σταθερότητας», ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί ένα θεοκρατικό μόρφωμα που βασίζεται στην τρομοκράτηση των μειονοτήτων.
Και όλα αυτά με την πλήρη υποστήριξη της Τουρκίας, που αποτελεί τον κύριο πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό πάτρονα του καθεστώτος, παρέχοντας όχι μόνο αμυντική ασφάλεια στα ελεγχόμενα από τη Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ εδάφη, αλλά και διπλωματική κάλυψη στις διεθνείς επαφές του ηγέτη της. Ο σημερινός de facto ηγέτης της Συρίας δεν κινείται χωρίς τις ευλογίες της Άγκυρας, η οποία βλέπει στο πρόσωπό του ένα εργαλείο ελέγχου των κουρδικών περιοχών και μια εναλλακτική στον Άσαντ, που εξυπηρετεί τις νέο-οθωμανικές επιδιώξεις της.
Η επίθεση στη Δαμασκό δημιουργεί εύλογα ερωτήματα:
-Ηταν μια πραγματική επίθεση από ριζοσπαστικά στοιχεία, τα οποία όμως αναπτύχθηκαν με την ανοχή ή και την υποστήριξη του καθεστώτος;
-Ή μήπως πρόκειται για στημένο χτύπημα, με σκοπό την επίκληση «εθνικής απειλής» και την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της εξουσίας Τζολάνι;
Ο πατριάρχης Αντιοχείας, Ιωάννης, κατηγόρησε την κυβέρνηση για αδιαφορία και για δημιουργία κλίματος ανασφάλειας στους εναπομείναντες χριστιανούς της Συρίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από το περίπου 1,5 εκατομμύριο χριστιανούς που ζούσαν στη χώρα πριν τον πόλεμο, σήμερα υπολογίζεται πως έχουν απομείνει λιγότεροι από 400.000.
Η εκκλησία του Προφήτη Ηλία ήταν σημείο αναφοράς για την κοινότητα και η στοχευμένη επίθεση σε ώρα λειτουργίας αποκαλύπτει τις προθέσεις εκείνων που επιδιώκουν να εξαλείψουν κάθε διαφορετική φωνή, κάθε στοιχείο πολυπολιτισμικότητας.
Συμπερασματικά, το καθεστώς Τζολάνι από τη μία προβάλλει την εικόνα του μεταρρυθμιστή που επιδιώκει τη συνεργασία με τη Δύση και από την άλλη αφήνει ή και ενισχύει τη δράση φανατικών ισλαμιστών. Και όλα αυτά με την ανοιχτή υποστήριξη της Τουρκίας που, για ακόμη μια φορά, παίζει τον ρόλο του υποστηρικτή ενός θεοκρατικού, τρομοκρατικού καθεστώτος.
Η πραγματική απειλή για τους χριστιανούς της Συρίας δεν προέρχεται από κάποια νέα «ισλαμιστική ταξιαρχία», αλλά από το ίδιο το ισλαμοφασιστικό καθεστώς που τους κυβερνά!
