Της ΛΙΝΑΣ ΚΛΕΙΤΟΥ
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η αντιστροφή της ψυχολογίας των πολιτών το τελευταίο διάστημα. Όχι μόνο γιατί παράγει πολιτικά αποτελέσματα, αλλά γιατί δυνητικά, μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για την έξοδο από την δεκαετή κρίση.
Αφού ο έλληνας συνεθλίβη στο βλακώδες και επιζήμιο όπως αποδείχθηκε από την οικονομία της υπόθεσης δίλλημα, μνημόνιο –αντιμνημόνιο, αφού διασύρθηκε στην δημοψηφισματική χυδαιότητα του Όχι που έγινε Ναι, αφού υπέστη το φασιστικό bulling του Συριζα, όποιος αντιδρά στην πολιτική μας και δηλώνει πατριώτης είναι Χρυσαυγίτης, Ναζί η ακροδεξιός, για πρώτη φορά άλλαξε τροπάριο…
Ο συνήθως εξωστρεφής έλληνας, που είχε συνηθίσει να δίνει μάχες στις εκλογές, να … «παίζει ξύλο» για την κομματική φανέλλα, σιώπησε. Κατάπινε τον θυμό και τις προσβολές των αριστερών που του κουνούσαν το δάκτυλο, δήλωσε απαθής η αναποφάσιστος και πήγε στην κάλπη για να τιμωρήσει. Ποιους; Εκείνους που του στέρησαν την ελπίδα. Εκείνους που του έκοψαν την φαντασίωση, ότι κάπου, κάπως, κάποτε μια αριστερά, μπορεί να λειτουργήσει επ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου. Εκείνους που ήρθαν στην εξουσία καλλιεργώντας προσδοκίες ηθικής ανάτασης και κατέληξαν ότι κυνικό , αμοραλιστικό και καθεστωτικό κυβέρνησε τον τόπο από το 1974, σε χρόνους δημοκρατικής ομαλότητας.
Παρακολουθώντας το πολιτικό σκηνικό από την επομένη των ευρωεκλογών, έχει κανείς την αίσθηση ότι έφυγε μια μαύρη κουρτίνα από τον δημόσιο διάλογο. Σταμάτησε ξαφνικά η προστυχιά του καταγγελτικού πολιτικού λόγου. Εξαφανίστηκαν γραφικοί και πολιτικά «ζόμπυ» από το προσκήνιο. Η ψήφος της ευρωκάλπης έφερε τον καθένα στα πραγματικά του μέτρα:
-Και τον κοτεράτο , γιαλαντζί Τσε Γκεβάρα
-και τον χυδαιολόγο Στρατηγό Καρνάβαλο
-και τους διάφορους μικρότερους γελωτοποιούς της κυβερνητικής αυλής.
Το τράβηγμα της κουρτίνας δείχνει ότι οι πολίτες ετοιμάζονται να δώσουν φύλλο πορείας στις επόμενες εκλογές και στο ναζιστικό μόρφωμα που επιχείρησε να ντυθεί τον κοινοβουλευτικό μανδύα και μεγαλούργησε στις κρίσιμες στιγμές της μνημονιακής κρίσης παρέα με τον Συριζα.
Το τράβηγμα της κουρτίνας, αίφνης κάνει για πρώτη φορά τον εθισμένο στο αριστερό παραμύθι και μπολιασμένο με την λαγνεία της τακτοποίησης στο δημόσιο πολίτη, να ακούει για την ανάγκη να δουλέψουμε περισσότερο. Να έχουμε επενδύσεις που θα φέρουν καλύτερες δουλειές και καλύτερους μισθούς, με προϋπόθεση όμως την σκληρή δουλειά για να δημιουργηθούν πραγματικές υπεραξίες και όχι μίζερος δημιοσϋπαλληλικός πληθωρισμός.
Αρχίζει και ακούει ευκολότερα τα αφηγήματα που έχουν υιοθετήσει όλες οι προηγμένες χώρες του κόσμου και με μεγάλη επιτυχία οι χώρες που ξέφυγαν γρήγορα από την μέγγενη του μνημονίου γιατί κατάφεραν εγκαίρως να απελευθερωθούν από τον αριστερό σκοταδισμό.
Τώρα ο κ.Τσίπρας, θολωμένος από την κατραπακιά της κάλπης, αποφάσισε να εξαγγείλει «φιλελεύθερο» κυβερνητικό πρόγραμμα. Αποφάσισε να υιοθετήσει νηφάλιους τόνους στον πολιτικό διάλογο. Αποφάσισε να προσεταιριστεί τους ταξικούς του εχθρούς, τους μικρομεσαίους.
Επιδιώκει να περάσει το μήνυμα ότι νοιάζεται να διορθώσει τα λάθη του, αν του δοθεί μια δεύτερη κυβερνητική ευκαιρία. Ακόμη δεν έχει κατανοήσει, πότε τα καραβάνια των πολιτών προχώρησαν μπροστά, αφήνοντας πίσω οριστικά τους αριστερούς να αλυχτάνε καταγγέλλοντας τους πάντες για τα πάντα…
Τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν ότι ούτε ο χρόνος επαρκεί , ούτε διάθεση υπάρχει για αντιστροφή του κλίματος. Οι πολίτες αποφάσισαν να δοκιμάσουν τον δύσκολο δρόμο .
Ισως είναι σημαδιακό το γεγονός ότι υπάρχει για πρώτη φορά, μια αντιπολίτευση που δεν τάζει….
