Μια δεκαετία από την προσάρτηση της Κριμαίας, η οποία αντιμετωπίστηκε από τον διεθνή παράγοντα με την ίδια παθητικότητα της προσάρτησης της Αυστρίας από τον Χίτλερ, και είναι διαφαινόμενο ότι ο Πούτιν κερδίζει χρόνο προσπαθώντας να κερδίσει συμμάχους.
Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες αυξάνονται τα ποσοστά των φιλορωσικών κομμάτων, ενώ η προπαγάνδα από Μέσα «υπεράνω υποψίας» έχει επιφέρει ένα είδος συμψηφισμού που στην ουσία δικαιώνει την εισβολή της Ρωσίας σ’ ένα ανεξάρτητο κράτος.
Με το ίδιο «επιχείρημα» που εισέβαλε η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία στη Σουδητία προκειμένου να «προστατεύσει» τον γερμανικό πληθυσμό (αντίστοιχη της «προστασίας» που χρησιμοποίησε ως άλλοθι η Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο), οι ομοιότητες θυμίζουν τον Αγγλο πρωθυπουργό Τσάμπερλεν τον «πασιφισμό» του οποίου μιμούνται ορισμένοι Δυτικοί ηγέτες.
Εν τω μεταξύ, ο Ρώσος δικτάτορας παρουσιάζεται ως θύμα υποστηρίζοντας ότι βομβαρδίζει μια μικρή χώρα γιατί απειλεί(!) τη δική του, ενώ εκβιάζει τη Δύση ότι θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα! Κατόπιν αυτών, έρχονται οι «Τσάμπερλεν» να πουν ότι πρέπει να καταλήξουμε σε συμφωνία. Μήπως όπως εκείνη του Μονάχου το 1938;
Η απάντηση από τον Τσόρτσιλ (στον Τσάμπερλεν): «Ανάμεσα στον πόλεμο και την ατίμωση, επέλεξες την ατίμωση. Θα έχεις και τον πόλεμο».
