Δεν θα μάθουμε (ίσως ποτέ) πόσο είναι φυσιολογικό μια επέτειος μνήμης για τη δολοφονία ενός παιδιού να συνοδεύεται από επεισόδια και καταστροφές περιουσιών, αφού προηγουμένως μια ολόκληρη πόλη τελεί υπό κατάληψη και οι κάτοικοί της καθώς και οι επισκέπτες υπό ομηρία.
Μάθαμε, όμως, ή μάλλον συνηθίσαμε να θεωρούμε ότι μια… «επιτυχημένη» διαδήλωση διαμαρτυρίας, πορεία ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε, πρέπει να αρχίζει με προσαγωγές και να τελειώνει με καταστροφές περιουσιών υπό το βλέμμα της Αστυνομίας.
«Αυτό που έγινε συνήθεια», κατά τον Αριστοτέλη, «αντιμετωπίζεται σαν κάτι φυσιολογικό». Ως κάτι φυσιολογικό το αντιμετωπίζουν οι Αρχές, ως κάτι συνηθισμένο το βλέπουν οι πολίτες γιατί η «λυπητερή» δεν έρχεται στους «μερακλήδες» αλλά στους φορολογούμενους. Οπως και στον εμπορικό κόσμο, που σε τέτοιες περιπτώσεις κατεβάζει ρολά.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι κατεβάζει ρολά και ο δημόσιος τομέας, αφού αυτού του είδους οι επετειακές εκδηλώσεις λαμβάνουν χαρακτήρα επίσημης αργίας. Οσο για τους βανδαλισμούς, αποτελούν happening με το οποίο ολοκληρώνονται οι φαντασμαγορικές τελετές.
Πέραν, όμως, του κωμικοτραγικού υπάρχει και το αξιοθρήνητο που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, επιβραβεύοντας με τις ανακοινώσεις του τον οίστρο των μπαχαλάκηδων, αιτιολογεί την αντικανονικότητα του πολιτικού χώρου που εκφράζει.
Και του χρόνου…
