Ένα ορεινό χωριό της Γορτυνίας, η Ζατούνα, είχε φέρει πιο κοντά τον Δημήτρη Αβραμόπουλο και τον Μίκη Θεοδωράκη. Εκεί ο Μίκης είχε γράψει τα τραγούδια του Αγώνα, ως εξόριστος και συνίθιζε να λέει πως το χωριό αυτό συμβολίζει τις πατριωτικές ρίζες πάνω από τα κόμματα.
Τριάντα χρόνια μετά ο Αβραμόπουλος κάλεσε τον Μίκη στο πατρικό του στο Ελληνικό Αρκαδίας τον φιλοξένησε
και μαζί την επόμενη μέρα ξαναβρέθηκαν στη Ζάτουνα. Ο Μίκης συγκινήθηκε με την επιστροφή του στην Αρκαδία και σε ιδιόχειρο σημείωμα που έγραψε στον Αβραμόπουλο του ανέφερε: “Σε ανάμνηση μιας αξέχαστης διαδρομής στην ιστορία, με σκοπό την νεκρανάσταση της “Μνήμης του λαού μου”, που πονηροί σφετεριστες, μικροί και μικροψυχοι, πασχίζουν να πνίξουν συστηματικά και εγκληματικά τόσα χρόνια.
Εγώ που έγραφα από τη Ζατουνα πριν τριάντα χρόνια “Άλλην ελπίδα δεν έχω από τα έλατα”, αρχησα ξανά να ελπίζω. Κι αυτήν την ελπίδα, πρώτος από όλους μετά τόσα χρόνια, μου την ξαναδινεις εσύ, Δημήτρη Αβραμόπουλε.
Και δεν σε τιμώ μόνο γιατί μόνος εσύ με τιμησες αλλά και γιατί πιστεύω ότι η Ελλάδα μας αρκετά υπέφερε από τους φανατικούς καλόγερους της κομματικής εξουσίας. Καιρός να μιλήσουν και να αποφασίσουν οι Έλληνες και να “λάβουν τα όνειρα εκδίκηση”.
Με την αγάπη μου
Μίκης Θεοδωράκης
