Δεν μας εξέπληξαν τα σχόλια που ακούστηκαν για τον «φασίστα» δολοφονηθέντα νεαρό συντηρητικό Τσάρλι Κερκ, αφού η ελληνική πολιτική πραγματικότητα –όπως αυτή ορίζεται από την αριστερή ελίτ– εφευρίσκει ελαφρυντικά όταν οι δολοφόνοι (βλέπε Κουφοντίνας) σκοτώνουν για τις ιδέες τους τις ιδέες των άλλων.
Και είναι ειρωνεία να ακούς τους υπέρμαχους του κράτους δικαίου, της ελευθερίας του λόγου και άλλων τέτοιων κλισέ, που καυχιούνται μάλιστα για το δημοκρατικό τους ήθος, να επιβεβαιώνουν τη θεωρία «Θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».
Εκείνο, όμως, που μας εξέπληξε είναι το «δημοκρατικό» μίσος που σταγόνα σταγόνα γεμίζει τον κουβά του λαϊκισμού. Διότι όταν σε μια δολοφονία τα κίνητρα του δολοφόνου εκλογικεύονται και δικαιολογούνται με το σκεπτικό ότι οι ακραίες απόψεις του θύματος προκάλεσαν την ακραία πράξη του θύτη, τότε η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι πήγαινε γυρεύοντας, οπότε καλά να πάθει!
Κατά την ίδια έννοια ευθύνεται η βιασθείσα γιατί διέγειρε τις σεξουαλικές ορμές του βιαστή. Είναι σαφές ότι οι βασικές ελευθερίες της σκέψης, του λόγου και της θρησκευτικής πίστης κλονίζονται και η υπεράσπισή τους γίνεται επικίνδυνη για όποιους από εμάς τις υπερασπιζόμαστε. Κανείς δεν ζητεί, ούτε απαιτεί να γίνουν αποδεκτές οι απόψεις του Κερκ, με τις οποίες άλλωστε διαφωνούμε, αλλά δεν τις πυροβολούμε.
