Χθες (24.2.2025) συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την αναίτια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τρία χρόνια που κάποιοι «ειδήμονες» μας έλεγαν ότι θα κρατήσουν τρεις ημέρες και ότι η Ουκρανία θα παραδοθεί άνευ όρων στη «ρωσική αρκούδα»...
Όμως η Ουκρανία και ο λαός της, τούς διέψευσαν. Έγραψαν και γράφουν τη δική τους ένδοξη σελίδα στην παγκόσμια Ιστορία αγωνιζόμενοι απέναντι σε ένα οργουελικό καθεστώς που δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, φυλακίζει χωρίς δίκη όσους βαφτίζει αντιφρονούντες, απαγορεύει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης και διαμαρτυρίας.
Τρία χρόνια μετά, ο άθλος της Ουκρανίας είναι τόσο μεγάλος που ακόμα και στο χειρότερο δυνατό σενάριο (αυτό που ήδη γράφεται πίσω από κλειστές αμερικανικές πόρτες), έχει ήδη κάνει όλους τους επίδοξους μιμητές του Πούτιν να το σκεφτούν καλύτερα. Και στη γειτονιά μας, υπάρχει τουλάχιστον ένας που φαντάζεται τον εαυτό του ως επίδοξο Πούτιν και ονειρεύεται ότι «θα έρθει μια νύχτα ξαφνικά»...
Δεν είναι μόνο όμως η ατιμωτική ταπείνωση του Πούτιν και της δήθεν ανίκητης ρωσικής πολεμικής μηχανής. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έδωσε παράταση ζωής στο ημιθανές τσίρκο του ΝΑΤΟ και ξύπνησε την Ευρώπη από τον ύπνο του δικαίου, στον οποίο είχε οδηγηθεί ύστερα από δεκαετίες επίπλαστης πολιτικής σταθερότητας και εύθραυστης ειρήνης.
Όμως, η εξέλιξη των πραγμάτων, όπως αυτή διαφαίνεται με την εμπλοκή Τραμπ, μας πάει ένα βήμα παρακάτω. Ένα βήμα που ουδείς είχε προϋπολογίσει. Η φιλορωσική στάση Τραμπ έχει δημιουργήσει τα πρώτα ρήγματα στο ακροδεξιό μέτωπο και στον τραμπισμό.
Ενδεικτικό παράδειγμα, οι όροι που έθεσε ο Αμερικανός πρόεδρος για την «αποικιοκρατική αξιοποίηση» ουκρανικών ορυκτών αξίας έως και 500 δισ. δολ. ως αντάλλαγμα για να συνεχιστεί η υποστήριξη και να ισοφαρίσει τις δαπάνες που έχει δώσει ήδη η κυβέρνηση Μπάιντεν. Οι όροι της αξιοποίησης κρίθηκαν απαράδεκτοι από το Κίεβο, γεγονός που εξόργισε τον Τραμπ, ο οποίος αφενός εξαπέλυσε βαρύτατους χαρακτηρισμούς κατά του Ουκρανού Προέδρου, αφετέρου πήρε επιδεικτικά το μέρος του Πούτιν. Ωστόσο, ακόμα και οι πιο συντηρητικές φωνές της κοινωνίας αρνούνται να συστρατευθούν με ένα αιμοδιψές καθεστώς, επειδή ωρύεται ο Τραμπ.
Είναι πολλά αυτά που χρωστάμε στην Ουκρανία και τα διδάγματα που μας έδωσε η αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι σε μια αναίτια εισβολή. Κυρίως όμως χρωστάμε ότι η Ευρώπη αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι έχει ίσως μια τελευταία ευκαιρία να βγει από τον λήθαργο της αδράνειας, να σταθεί στα πόδια της και να οικοδομήσει μια νέα ευρωπαϊκή αμυντική συμμαχία, απαλλαγμένη από τη βλακώδη δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία των ίσων αποστάσεων του ΝΑΤΟ.
