Όταν ξεκινούσε ο ισπανικός εμφύλιος τελείωνε η ζωή ενός σπουδαίου συγγραφέα και φιλοσόφου, του Μιγκέλ Ουναμούνο. Αυτός ο εξαιρετικός καλλιτέχνης του λόγου άφησε ένα σπουδαίο συγγραφικό έργο, αλλά και αφορισμούς που δίνουν το έναυσμα για μια σειρά απαντήσεων σε αντίστοιχα ερωτήματα που πολλές φορές χάνονται μέσα στις πολιτικές αναλύσεις.
Ήταν η εποχή που ο φασισμός και ο ρατσισμός επικρατούσε στην Ευρώπη και χτυπούσε την πόρτα της πατρίδας του της Ισπανίας, όταν είπε περιγράφοντας με λίγες λέξεις την φασιστική πανδημία και την θεραπεία της. Ο φασισμός, είχε πει, θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με τα ταξίδια. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση των «αδιάβαστων» και των «αταξίδευτων»;
Δεν το λέει ο Ουναμούνο, αλλά προφανώς βλέποντας τι γίνεται με τους «αρνητές» δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συνιστούσε την ίδια θεραπεία με το φασισμό και το ρατσισμό. Αν εξαιρέσουμε τους βλάκες, τους ανεπίδεκτους και τους αντιεμβολιαστές ψεκασμένους, οι υπόλοιποι «πάσχοντες» αντιμετωπίζονται αρκεί φυσικά να το θέλουν.
Ασφαλώς δεν το θέλουν, γιατί αν το ήθελαν δεν θα έβαζαν σε κίνδυνο την υγεία τους και την υγεία των συγγενικών τους προσώπων. Δεν αναφέρομαι στους εκτός οικογενειακού κύκλου γιατί με τη στάση τους είναι σαφές ότι αδιαφορούν. Εμφανώς επιδεικνύουν αντικοινωνική συμπεριφορά και μέχρι σήμερα η Πολιτεία εξάντλησε τα όρια της ανοχής.
Όπως, όμως, δεν παίζει κανείς με το φασισμό και το ρατσισμό, έτσι δεν πρέπει κανείς να παίζει με τον λαϊκισμό και τους κομπογιαννίτες που χειραγωγούν τους «αδιάβαστους» και τους «αταξίδευτους» χτίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο ένα «τείχος ανοσίας» ενάντια στη λογική. Και κάθε άλλο παρά υπερβολή είναι αυτή η αντικοινωνική στάση να έχει πολλά κοινά με φασίζουσα συμπεριφορά.
Εξαιρώ όλους εκείνους που επηρεασμένοι από τον υφέρποντα φασισμό των διαδικτυακών τρολς φοβούνται να εμβολιαστούν. Αλλά πως να θεραπεύσει κανείς ανθρώπους που δεν έχουν πιάσει βιβλίο στη ζωή τους και δεν έχουν ταξιδέψει πέραν των ορίων του τόπου καταγωγής τους; Τέτοιες θεραπείες απαιτούν χρόνο και χρήμα.
Συνεπώς το χρέος κάθε σοβαρού κράτους είναι να βάλει ένα τέλος σ’ αυτή την φαρσοκωμωδία, η οποία σε τελευταία ανάλυση δεν βλάπτει μόνο τους «βλαμμένους» αλλά και όλους όσοι έπραξαν εμβολιαζόμενοι το χρέος τους έναντι του εαυτού τους, των οικογενειών τους και της κοινωνίας.
Η ανοχή στην προκειμένη περίπτωση τρέφει το «τέρας» του λαϊκισμού και με ολίγη συνωμοσιολογία εκτρέφει και φασίζουσες συμπεριφορές που σε βάθος χρόνου εκδηλώνονται με τη λεγόμενη αντισυστημική ψήφο. Επιτέλους, κάποτε κάποιος πρέπει να σταματήσει αυτή τη γελοιότητα, όπου οι μειοψηφίες διαφεντεύουν τις ζωές της πλειοψηφίας.
Και τώρα είναι η ώρα να εφαρμοστεί ο νόμος!
Easy Writer
