Γιατί άραγε για κάποιους, όταν παραποιείται η ελληνική σημαία και βάφεται σε χρώματα ροζ είναι έκφραση τέχνης, γιατί η παραποίηση της εικόνα της Παναγίας με το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά αποτελεί επίσης για τους ίδιους έκφραση τέχνης, αλλά η αφιέρωση από τη Μαρία Φαραντούρη του τραγουδιού «Της αγάπης αίματα» στην υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη είναι καπηλεία;
Κύμα συζητήσεων και έντονων αντιδράσεων στους κύκλους της Αριστεράς έφερε το γεγονός της Μικρής Επιδαύρου, ενώ ταυτόχρονα έφερε και στα κάγκελα όλους αυτούς τους δήθεν δικαιωματιστές, που λίγο καιρό πριν κόπτονταν για την τέχνη που δεν γνωρίζει σύνορα, ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες τους δηλώσεις –των ιδίων διευκρινίζω– η τέχνη έχει χρώμα, κόμμα και μπορεί να περιοριστεί από τα σύνορα της πολιτικής τους ιδεολογίας.
Τι όχι;
Για την περίπτωση του τραγουδιού του αείμνηστου Μίκη Θεοδωράκη, η τέχνη, από τη φύση της δημιουργείται για να επικοινωνεί, ενώ αν τη δούμε ως κτήμα μιας μόνο ομάδας, αν βάλουμε φράχτες στο ποιος μπορεί να την εκφράζει ή να την απολαμβάνει, τότε κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε σε μια μορφή πολιτιστικού ρατσισμού.
Δεν ξέρω αν οι καλλιτέχνες έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το κοινό με το οποίο θέλουν να επικοινωνήσουν, αν έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν στους υπολοίπους να κλείσουν τα αυτιά τους για να μη μοιραστούν μαζί τους έστω δέκα στοίχους πενταγραμμικούς, αλλά σίγουρα αν αρχίσουμε να τους επιβάλλουμε πού θα τραγουδούν, για ποιους θα τραγουδούν ή ποιοι «επιτρέπεται» να τους ακούν, τότε ουσιαστικά ακυρώνουμε τον ίδιο τους τον ρόλο.
Το πραγματικό ερώτημα όμως δεν είναι αν οι τραγουδιστές «πρέπει» να επιλέγουν το κοινό τους· το ζήτημα είναι αν εμείς ως κοινωνία δεχόμαστε ότι η τέχνη είναι κοινό αγαθό, ανοιχτό σε όλους, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, καταγωγή ή ιδεολογία.
Το τραγούδι δεν μπορεί να μπει σε πολιτικά καλούπια. Κι αν κάτι μας διδάσκει η πολιτική ιστορία του τόπου, είναι πως για να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στον δρόμο της ανάπτυξης και της Ευρώπης, θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι, μακριά από διχόνοιες και υστερικά μαλλιοτραβήγματα για την πολιτική πατρότητα όσων ψάλλονται στη Μικρή Επίδαυρο.
