Η εισαγωγή στο κομμουνιστικό μανιφέστο ξεκινάει με τη φράση: «Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη». Στην Ελλάδα, πέραν των «φαντασμάτων» από το παρελθόν που συνήθως πλανώνται, ένα ερώτημα πλανιέται στον Αττικό ουρανό: «Τάκη, έχουμε πρόβλημα»;

Ο δήμαρχος Αθηναίων δημοσίως εξέφρασε την πεποίθησή του ότι «έχουμε πρόβλημα». Από την πλευρά του το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αναγνώρισε το πρόβλημα, σημειώνοντας ωστόσο ότι η επικοινωνία μεταξύ υπουργείου και δήμου προς την επίλυση του προβλήματος είναι διαρκής.

Τούτων δοθέντων, τα δύο μέρη συμφωνούν κατ’ αρχάς ότι υπάρχει πρόβλημα. Ποιο είναι όμως το πρόβλημα και γιατί οι «μαθηματικοί τύποι» σκοντάφτουν στον άγνωστο «Χ»; Είναι η χαλαρή αστυνόμευση, ή μήπως το μοντέλο της αστυνόμευσης  που δεν συνάδει με την «κουλτούρα» του νεοέλληνα; Είναι το «ενοχικό σύνδρομο» της αποτροπής, ή μήπως το αποτρόπαιο της συνενοχής;

Κατ’ αρχάς, διαβάζοντας προσεκτικά τα όσα είπε ο Κώστας Μπακογιάννης, σχετικά με την αστυνόμευση στον κλεινόν άστυ, θεωρώ ότι δεν στρέφονται προσωπικά κατά του υπουργού Τάκη Θεοδωρικάκου, πολλώ δε μάλλον κατά της κυβέρνησης. Ο δήμαρχος εξέφρασε την αγωνία του γι’ αυτό που βλέπουν καθημερινά οι κάτοικοι της πρωτεύουσας.

Εν προκειμένω, η απορία δεν γεννάται για όσα είπε ο δήμαρχος και προκάλεσαν την απορία του υπουργείου, αλλά γιατί συζητάμε ακόμα ένα πρόβλημα το οποίο δεν έχει λυθεί παρά το γεγονός ότι επικοινωνούν διαρκώς το υπουργείο και ο δήμος. Εχω την εντύπωση ότι στην αστυνόμευση αλά ελληνικά ισχύει αυτό που είχε πει ο Ευγένιος Ιονέσκο: «Δεν είναι η απάντηση που μας διαφωτίζει, αλλά η ερώτηση».

Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, ο Κώστας Μπακογιάννης δεν μέμφεται τον υπουργό για την προσπάθεια που καταβάλλει, αλλά εκφράζει την ανησυχία του για μια πραγματικότητα που δυστυχώς δεν αλλάζει με συσκέψεις επιτροπών. Το «έχουμε πρόβλημα» του δημάρχου συνιστά ένα μήνυμα προς τον υπουργό ώστε από κοινού να βρεθεί λύση.

Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας –στην οποία ούτε δράκοι υπάρχουν ούτε και δόλιες σκέψεις– είναι ότι όντως υπάρχει πρόβλημα. Και είναι λάθος τα δημόσια πρόσωπα να το παίρνουν προσωπικά και να υπερασπίζονται καταστάσεις που επί της ουσίας υπονομεύουν τις προσπάθειές τους.

Ο Τάκης Θεοδωρικάκος δεν είναι χθεσινός. Είναι έμπειρος και ικανός. Αλλά και ο Κώστας Μπακογιάννης έχει όραμα και σχέδιο για την Αθήνα. Συνεπώς, εφόσον καταφέρουν να συναντηθούν, κάτι καλό θα βγει.

Ο «εκκαθαριστής» της μεσαίας τάξης

Ενώ πλησιάζει ο Ιούνιος, η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη ετοιμάζεται να κουνήσει μαντίλι στην επιτήρηση. Θυμίζουμε ότι τέτοια εποχή το 2015 τα δάκρυά μας ήταν καυτά, μας καίγαν το μαντίλι.

Εκαιγαν και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που, ενώ είχε υποσχεθεί ότι θα έσκιζε τα μνημόνια, κατέληξε δαρμένη και κλαμένη στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Λίγο μετά έκλεινε τις τράπεζες με όριο αναλήψεων από τα ΑΤΜ τα 60 ευρώ.

Στις Βρυξέλλες τα γέλια μέχρι δακρύων αύξαναν κατακόρυφα τις πωλήσεις χαρτομάντιλων λόγω της… σθεναρής στάσης των Αθηνών. Εν τω μεταξύ, ο Αλέξης Τσίπρας καλούσε «να ξαναγράψουμε μαζί ιστορικές στιγμές ανάτασης και ελευθερίας».

Ακολούθησε το δημοψήφισμα-κωλοτούμπα και το… Τρίτο στεφάνι. Με υπογραφή Τσίπρα αυξήθηκαν η προκαταβολή φόρου 100%, οι εισφορές υγείας στις συντάξεις, οι φόροι στα ασφάλιστρα, ο ΦΠΑ, οι φόροι στην ακίνητη περιουσία και στα τέλη κυκλοφορίας.

Η μόνη μείωση αφορούσε το εφάπαξ.

Ολα για τη μεσαία τάξη…