Ο τρόπος του λέγειν κατ’ οίκον περιορισμός τελειώνει και μαζί μ’ αυτόν τελειώνει και η καραντίνα του μέλιτος. Αυτό μαρτυρούν οι δηλώσεις των αρμοδίων και αυτό φαίνεται από την κίνηση στους δρόμους. Το «Μένουμε Σπίτι» φεύγει και έρχονται οι μάσκες και οι κοινωνικές αποστάσεις. Να δούμε βέβαια κατά πόσον θα φορεθούν οι μάσκες και σε ποιο βαθμό θα τηρηθούν οι αποστάσεις.
του Χάρη Παυλίδη
Προσωπικά, ούτε το ένα ούτε το άλλο βλέπω να εφαρμόζονται εύκολα, αλλά αυτό η αλήθεια είναι ότι κάποτε θα ερχόταν η ώρα που ο καθένας και η κάθε μια θα από μας θα κοιτούσε κατάματα τον κορωνοϊό. Θέλω να πω ότι η λήξη της καραντίνας δεν συνεπάγεται το τέλος του πολέμου. Όπως επίσης ότι ο κόσμος οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι για να επέλθει ανοσία κάποιοι θα νοσήσουν. Βλέπετε η ελευθερία έχει τα ρίσκα της.
Συνεπώς τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για την κυβέρνηση που θα πρέπει να πάρει το βάρος να σηκώσει τις επιπτώσεις και τις συνέπειες που επήλθαν στην οικονομία, αλλά και για τον κόσμο που θα πρέπει να προσαρμοσθεί σ’ ένα τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής όπου αναπόφευκτα θα επηρεάσει την καθημερινότητα του σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο πρέπει να γίνει αντιληπτό, κι αυτό αφορά πέραν του κόσμου και όσους έχουν την ευθύνη του χειρισμού της έκτακτης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, ότι η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη, χρειάζεται όμως και μέτρο. Και το μέτρο φαίνεται ότι, όσο πλησιάζει η ώρα που ο πρωθυπουργός θα πεί… «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους», χάνεται σε βάρος της υπευθυνότητας που δείξαμε στα μέτρα της κυβέρνησης.
Δεν είμαι ειδικός ώστε να κρίνω πότε και πως πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία, τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις. Μελετώντας όμως την ανθρώπινη συμπεριφορά οφείλω να πω ότι η χαλάρωση ξεκίνησε από δηλώσεις υπουργών και ειδικών. Δηλώσεις επιβεβλημένες προκειμένου να τονώσουν το ηθικό και αναγκαίες μπρος στο φάσμα μιας οικονομικής κατάρρευσης, αλλά που είχαν ως αποτέλεσμα η ερμηνεία τους να προκαλέσει γενική έξοδο. Άλλωστε μην περιμένει κανείς και μετά από όσα συνέβησαν να εκλογικεύσει ένα ενθαρρυντικό μήνυμα. Οι περισσότεροι εκείνο που σκέφθηκαν ακούγοντας ότι στην Ελλάδα κανείς δεν πεθαίνει, όταν μάλιστα ως αξίωμα έχουμε το… «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», ήταν ότι ξεμπερδέψαμε με τον κορωνοϊό.
Μακάρι, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και αυτό φοβάμαι θα φανεί σύντομα, εφόσον οι έχοντες δημόσιο λόγο δεν κρατήσουν το μέτρο εκείνο που χαρακτήριζε όλο το προηγούμενο διάστημα τις αποφάσεις τους. Είναι πραγματικά κρίμα για μερικές μέρες να χαθεί όλη αυτή η προσπάθεια που κατέστησε την Ελλάδα και τους πολίτες της παράδειγμα σε όλη την Ευρώπη. Λίγη αυτοσυγκράτηση από όλους μας χρειάζεται, ακόμα και όταν οι αριθμοί προκαλούν δικαιολογημένη ευφορία.
