Για τη συνήθως εθελοτυφλούσα και μονίμως πάσχουσα από καπιταλιστικό σύνδρομο Αριστερά, για τους εν γένει ψευτοδιανοούμενους του «προοδευτισμού», η επικράτηση του Χομεϊνί το 1979 αποτέλεσε θρίαμβο των φτωχών έναντι των πλουσίων.
Ύστερα από 46 χρόνια σιιτικής ισλαμικής δικτατορίας τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς, οι «εκδρομείς» και τα «καραβάνια» της ειρήνης αρνούνται να παραδεχθούν τις γελοίες αυταπάτες τους, αλλά και να αποδεχθούν το γεγονός ότι μια στυγνή θεοκρατική δικτατορία αντικατέστησε ένα αυταρχικό μοναρχικό καθεστώς.
Στην αρχή όλοι επιδοκίμαζαν εμμέσως τις δολοφονίες των ανθρώπων του σάχη, ενώ όταν επιβλήθηκε ο ισλαμικός νόμος της σαρία οι «αλληλέγγυοι» σιώπησαν. Στο δημόσιο μαστίγωμα γυναικών, στις σφαγές «εχθρών του Θεού» και ομοφυλοφίλων, στην αδίστακτη καταστολή φοιτητών και διανοουμένων.
Η Γκρέτα και οι δημοσιογράφοι «χωρίς σύνορα» ούτε λέξη για το σύνθημα «Θάνατος στο Ισραήλ» που έδωσαν τα «μαύρα τουρμπάνια». Και φυσικά τσιμουδιά για το σύστημα εξαγωγής της τρομοκρατίας στη Μέση Ανατολή, με τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, της Χαμάς στα παλαιστινιακά εδάφη και των Χούθι στην Υεμένη.
Προφανείς οι λόγοι για τους οποίους ο λαός του Ιράν, και κατ’ επέκταση ο ελεύθερος κόσμος, πρέπει να απαλλαγεί από τους «τουρμπανοφόρους» του μίσους. Για όλους αυτούς τους λόγους που δεν πιστεύουν οι «δημοκράτες» του χαβαλέ.
