Μπορεί κάποιοι «σοφοί» στην Κουμουνδούρου να υπόσχονται σωτηρία και διαφάνεια, όμως η δική τους πραγματικότητα δείχνει άλλη εικόνα. Οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα «Η Αυγή» και στον ραδιοσταθμό Στο Κόκκινο 105,5 καταγγέλλουν ότι παραμένουν απλήρωτοι επί δυόμισι έως τέσσερις μήνες, χωρίς καμία ουσιαστική απάντηση από τη διοίκηση του κόμματος. Αυτές οι καθυστερήσεις δεν αποτελούν «μεμονωμένο περιστατικό», ούτε «τεχνική δυσκολία».
Σύμφωνα με πληροφορίες, τα χρέη είναι τόσο μεγάλα, που κινδυνεύει ακόμα και το κυριακάτικο φύλλο της «Αυγής» να μην εκδοθεί, λόγω έλλειψης χρημάτων για το τυπογραφείο.
Όμως, κάποιοι... Αϊνστάιν της κομματικής διαχείρισης φαίνεται πως δεν κατάλαβαν: η ενημέρωση δεν είναι πολυτέλεια, είναι δικαίωμα – και ο σεβασμός στους εργαζόμενους είναι προϋπόθεση αξιοπρέπειας.
Συνθήματα, απεργίες, αγωνία
Αναφορές για συγκεντρώσεις και συνθήματα έξω από τα γραφεία της Κουμουνδούρου δεν είναι καινούργιοι θόρυβοι – είναι κραυγές πείνας. Την Πρωτομαγιά οι εργαζόμενοι της «Αυγής» και του Κόκκινου άνοιξαν πανό με συνθήματα όπως «Δώστε τώρα τα δεδουλευμένα», «Με λιγότερο Κόκκινο το μαύρο περισσεύει», «Χωρίς Αυγή δεν ξημερώνει».
Κατά τη διάρκεια συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε έφοδος από τους εργαζόμενους που φώναζαν: «Απλήρωτη εργασία, χρωστούμενοι μισθοί – φέρατε τη διάλυση σε Κόκκινο και Αυγή». Αυτές οι αντιδράσεις δεν είναι θόρυβος· είναι συναγερμός. Όταν οι «σωτήρες» στερούν τη βασική στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού, αποδεικνύεται ότι η ρητορική και η εικόνα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Έπειτα από πρόταση της αναπληρώτριας γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής, Αναστασίας Σαπουνά, αντιπροσωπεία των εργαζομένων συναντήθηκε με στελέχη του κόμματος. Μετά το πέρας της συνάντησης, ο Διονύσης Ελευθεράτος, δημοσιογράφος στον ραδιοσταθμό και εκπρόσωπος των εργαζομένων, περιέγραψε τα αποτελέσματα της συζήτησης: «Εμείς, όπως και οι συνάδελφοι της “Αυγής” και του site της “Αυγής”, είμαστε απλήρωτοι αθροιστικά τέσσερις μήνες. Δεν λέμε να μείνουν οι άλλοι εργαζόμενοι απλήρωτοι όσο είμαστε και εμείς για να έχουμε μια δικαιοσύνη προς τα κάτω. Λέμε πως πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακριβώς βρήκε, και μπράβο του, τον τρόπο να είναι συνεπής απέναντι στους εργαζόμενους τους άλλους, έτσι θα έπρεπε να έχει βρει τον τρόπο να είναι και σε εμάς. Μας είπαν ότι είναι ειλημμένη απόφαση να κρατηθούν τα Μέσα ζωντανά, ότι βεβαίως είναι απολύτως κατανοητό ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με εμάς απλήρωτους. Στο διά ταύτα, όμως, μας ειπώθηκε πως όλα εξαρτώνται από το πότε θα εκταμιευθεί η δόση κρατικής επιχορήγησης. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα».
«Στο σφυρί» η Κουμουνδούρου
Οι φήμες που κυκλοφορούν –και δεν είναι αβάσιμες– θέλουν το κτήριο της Κουμουνδούρου, η έδρα του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, να κινδυνεύει με πλειστηριασμό λόγω ανεξόφλητων χρεών προς δανειστές αλλά και προς τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αν επιβεβαιωθούν, θα είναι το πιο τραγικό σκάνδαλο αυτού του «μεταρρυθμιστικού» χώρου: να πουλάς «σωτηρία» και να μην μπορείς να σώσεις ούτε τα περιουσιακά σου στοιχεία.
Η αντίδραση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα είναι απούσα ή αμήχανη. Αντί να αναλάβει τις ευθύνες της, επιλέγει τον δρόμο της σιωπής – αφήνοντας τους απλήρωτους εργαζόμενους να απευθύνονται στα δικαστήρια με αγωγές κατά του κόμματος.
Και όμως, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία: το κόμμα, όλα αυτά τα χρόνια, εμφανιζόταν ως «οργανωμένο», «νοικοκυρεμένο», «ηθικό». Τώρα, η πιο ηθική διεκδίκηση είναι των ανθρώπων που στερούνται το μεροκάματο. Ας μην ξεχνάμε: όποιος δεν σέβεται τον βασικό κρίκο –τους εργαζόμενους– δεν μπορεί να ζητά σεβασμό από τον πολίτη.
Θα τολμήσουν να απολογηθούν και να βρουν λύση;
Πλέον, κάθε διαφήμιση για «γέφυρες» και «ανασυγκρότηση» έχει γεύση υποκριτικής. Όταν οι εργαζόμενοι για τους οποίους θεωρητικά αγωνίζεσαι μένουν απλήρωτοι, τι σε διαχωρίζει απ’ αυτούς που κατηγορείς; Θα απολογηθούν; Θα διεκδικήσουν απόσυρση των χρεών; Ή θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν ότι οι «δύσκολες εποχές» τούς επιτρέπουν να θησαυρίζουν στην αδυναμία των άλλων; Και, το πιο σημαντικό: αυτοί οι... Αϊνστάιν της πολιτικής, με τα μεγάλα λόγια, θα βρουν λύση – ή θα αφήσουν τη διάλυση να ολοκληρωθεί;
