Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την ελευθερία του Τύπου, το φάντασμα του SLAPP! Δανείζομαι τη φράση από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», μια και στην περίπτωση του δημοσιογραφικού «προλεταριάτου» το αρτικόλεξο (Strategic Lawsuits Against Public Participation) τείνει να αποτελέσει συνώνυμο της υπεκφυγής. Εν προκειμένω, θα πρέπει οι δημοσιογράφοι να αναζητήσουμε τα όρια της ευθύνης μας ώστε να βρούμε το σημείο ισορρόπησης των προσωπικών μας απόψεων (ενίοτε και των εμμονών μας) έναντι της αλήθειας.
Προφανώς οι δημοσιογράφοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους τους άλλους πολίτες που ελέγχουμε όταν κατέχουν δημόσιο αξίωμα. Και όπως έχουμε το δικαίωμα να ασκούμε κριτική –ενίοτε υπερβαίνοντας τα όρια της προσβολής της προσωπικότητας για να αποκαλυφθεί η αλήθεια– και να ελέγχουμε την εξουσία, έχουν δικαίωμα οι θιγόμενοι, είτε είναι απλοί πολίτες είτε δημόσια πρόσωπα, να προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη ώστε να προστατευθούν από κακόβουλα δημοσιεύματα.
Τι γίνεται όμως όταν ο πολίτης δικαιώνεται (όπως στην περίπτωση του Γρηγόρη Δημητριάδη), αλλά ο Τύπος, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, ερμηνεύει κατά το δοκούν τον ορισμό του SLAPP; Γιατί να είναι «στρατηγική στόχευση» το δικαίωμα του θιγόμενου να αμυνθεί έναντι ενός συκοφαντικού δημοσιεύματος, αλλά δεν είναι «στρατηγική εξόντωση» μια καλά σχεδιασμένη δυσφημιστική εκστρατεία;
