ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είδαν το μέγεθος των συλλαλητηρίων της Παρασκευής για την τραγωδία στα Τέμπη αλλά δεν έλαβαν το μήνυμα, για μια ακόμη φορά. Επιχειρούν –όπως ήταν αναμενόμενο– να εργαλειοποιήσουν την εικόνα από το πλήθος που συγκεντρώθηκε, αλλά δεν κατάλαβαν ότι το μήνυμα που εστάλη τους αφορά. Και τους αφορά σε μεγάλο βαθμό.
Τα όσα ακολούθησαν των συλλαλητηρίων σε πολιτικό επίπεδο δείχνουν πως η πρεμούρα των κομμάτων αυτών –για τα υπόλοιπα και ειδικά για αυτά του Κυριάκου Βελόπουλου και της Ζωής Κωνσταντοπούλου τα σχόλια είναι περιττά– είχε να κάνει με την εικόνα και μόνο. Και με κάποια συνθήματα που φώναζαν αυτοί τους οποίους κατάφεραν να συγκεντρώσουν και ήταν οργανωμένοι όπως είναι εύκολο να διαπιστωθεί από τον τρόπο που λειτούργησαν ως μπλοκ.
Το ΠΑΣΟΚ καταθέτει πρόταση μομφής γνωρίζοντας πως μια κυβέρνηση δεν χάνει τη δεδηλωμένη μέσα απο τέτοιες διαδικασίες. Γιατί το κάνει; Για επικοινωνιακούς λόγους. Για να δείξει πως αφουγκράζεται τον… λαό και κινεί τις θεσμικά προβλεπόμενες διαδικασίες, χωρίς όμως να ζητάει εκλογές. Επικαλείται ένα πόρισμα που επί της ουσίας δεν δικαιολογεί τέτοιες ενέργειες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει την παραίτηση της κυβέρνησης. Έτσι απλά και εύκολα. Γιατί; Διότι μπορεί να τη ζητήσει και να δείξει ότι δεν φοβάται μια εκλογική διαδικασία την ώρα κατά την οποία οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να βρίσκεται στην 5η θέση και να κινδυνεύει να χάσει και αυτήν.
Και τα δύο αυτά κόμματα δηλώνουν πως εκπροσωπούν την κοινωνία. Δείχνουν μάλιστα προς τα συλλαλητήρια για να πείσουν ότι αυτοί μπορούν να μεταφέρουν καλύτερα το μήνυμα που εστάλη την Παρασκευή με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Επί της ουσίας όμως δεν έλαβαν το μήνυμα που τους αφορούσε άμεσα.
Ποιο είναι αυτό; Μα το ότι δεν μπορούν να κάνουν αντιπολίτευση. Ότι δεν διαθέτουν τα εχέγγυα να εκπροσωπήσουν τους πολίτες και να εκπληρώσουν τον ρόλο που τους ανατέθηκε στις τελευταίες εκλογές. Εκτός και αν θεωρούν ότι οι κραυγές, η καταστροφολογία, οι χυδαίες ύβρεις και η ρητορική του διχασμού είναι ο ρόλος τους. Εκεί το θέμα αλλάζει.
Το είπε ένα γονιός πριν από την ημέρα των συλλαλητηρίων. Και ήταν σαφής. Αν τα κόμματα θέλουν να διαμαρτυρηθούν να το κάνουν μόνα τους για να δουν και πόσους θα καταφέρουν να μαζέψουν σε ένα συλλαλητήριο. Διότι άλλο να πατάς πάνω στο συναίσθημα των πολιτών και στον πόνο των γονιών και άλλο να προσπαθείς να πείσεις τους πολίτες να σε ακολουθήσουν. Αυτό ισχύει και για τα συνδικάτα και για όλους όσοι έσπευσαν να αποκομίσουν οφέλη μια τέτοια ημέρα.
Αναζητώντας πολιτικό σωσίβιο μέσα από τη συναισθημαιτκή φόρτιση και το αίτημα για δικαιοσύνη επιχειρούν να φορτώσουν στους πολίτες το δικό τους πρόβλημα. Το χειρότερό όμως είναι πως το παραποιούν ώστε να ταιριάζει στο αφήγημά τους.
