Δεκαπέντε χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο και στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζουν να συζητούν όχι για το μέλλον της χώρας, αλλά για το αν το 2010 θα μπορούσε να έχει λιγότερα δάκρυα και περισσότερη δημιουργική λογιστική. Ο Νίκος Χριστοδουλάκης, τεχνοκράτης με χρόνια στο κουρμπέτι, υποστήριξε ότι το πρώτο Μνημόνιο ίσως να είχε αποφευχθεί. Και έτσι ξεκίνησε πάλι η παλιά καλή πασοκική εσωστρέφεια, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Ο Χάρης Δούκας, με την αυτοπεποίθηση που δίνει η στήριξη του ΓΑΠ λίγες ώρες πριν τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, αντέδρασε σχεδόν συγκινητικά. Κατηγόρησε τον Χριστοδουλάκη ότι με τέτοιες δηλώσεις «αθωώνει τη ΝΔ» και «αδειάζει τον ηρωικό αγώνα» της κυβέρνησης Παπανδρέου. Γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, το μεγαλύτερο έγκλημα στην κεντροαριστερά δεν είναι η αποτυχία – είναι η ασέβεια προς τον Γιώργο.
Η ηγεσία του κόμματος έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: κράτησε αποστάσεις. «Ιστορικά καταγεγραμμένες ευθύνες», «εκτροχιασμός Καραμανλή» και άλλα απομεινάρια του πολιτικού manual του 2012. Κανείς δεν πήρε θέση, γιατί στο ΠΑΣΟΚ το να έχεις άποψη είναι πιο επικίνδυνο απ’ το να μην έχεις καθόλου ποσοστά.
Η επόμενη συνεδρίαση του Πολιτικού Κέντρου αναμένεται με ενδιαφέρον. Όχι επειδή θα λυθεί κάτι, αλλά γιατί προσφέρει στο κόμμα αυτό που του λείπει: μια αίσθηση ζωής. Όσο για τον Νίκο Ανδρουλάκη; Παρακολουθεί ήσυχα από το βάθος. Ως συνήθως. Άλλωστε, για να μπεις στη συζήτηση, πρέπει πρώτα να έχεις καταλάβει ποιο κόμμα ηγείσαι.
