Πριν δύο εβδομάδες γράφαμε ότι δεν υπάρχει χρυσή συνταγή στη μάχη κατά του κορωνοϊού, ούτε σε ό,τι αφορά το δραστικό περιορισμό της μετάδοσής του ούτε στον τρόπο που μπορεί μία κυβέρνηση να αυξήσει σημαντικά την εμβολιαστική κάλυψη του εγχώριου πληθυσμού. Ανάμεσα σε εκατό διαφορετικά κράτη υπάρχουν εκατό διαφορετικές προσεγγίσεις και, καθώς είναι αδύνατον ο ιός να εξουδετερωθεί πλήρως, πιο ρεαλιστικός στόχος για μία χώρα δεν είναι τόσο να τα πάει καλά στην αντιμετώπισή του, όσο να τα πάει λιγότερο χάλια από τις υπόλοιπες.
του Μιχάλη Δεμερτζή
Ωστόσο, όταν συγκρίνουμε κάποιες χώρες με όμοια χαρακτηριστικά μεταξύ τους και αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να επηρεάσουν την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, όπως λ.χ. το βιοτικό επίπεδο ή οι καιρικές συνθήκες ή οι εγχώριες καθημερινές συνήθειες, βγαίνουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Εάν, για παράδειγμα, δει κανείς σήμερα τα κράτη του ευρωπαϊκού νότου, καταλαβαίνει πόσο μεγάλη σημασία έχει η κοινωνική – και κατ’ επέκταση η πολιτική – συναίνεση για να αντιμετωπιστεί αυτή η μεγάλη κρίση που ζούμε. Συγκεκριμένα, εάν δει κανείς χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία ή η Ιταλία, θα διαπιστώσει ότι, από τη στιγμή που διατέθηκε στον ανεπτυγμένο κόσμο το εμβόλιο, τα πηγαίνουν πολύ καλύτερα από την Ελλάδα σε κρούσματα και νεκρούς του κορωνοϊού και ο λόγος για αυτή τη διαφορά «βγάζει μάτι»:
Στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία δεν γίνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για ψύλλου πήδημα ούτε πορείες στις πρωτεύουσές τους τρεις φορές την ημέρα… Τα επαγγελματικά σωματεία τους δεν είναι εχθρικά στον εμβολιασμό των μελών τους, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα… Δεν υπάρχουν εκεί καθηγητές πανεπιστημίου να λένε ότι τα εμβόλια είναι επικίνδυνα… Οι επίσημες εκκλησίες τους ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με τις κυβερνήσεις, σχεδόν με την αρχή της πανδημίας… Και, βεβαίως, η αξιωματική αντιπολίτευση και στις τρεις αυτές χώρες δεν αμφισβητούσε ανοιχτά τα μέτρα κατά του κορωνοϊού ούτε χάιδευε τους αντιεμβολιαστές…
Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι ανάποδα. Για αυτήν την εγκληματική ανευθυνότητα από πλευράς των πιο επίσημων κοινωνικών φορέων της χώρας μας, γράφαμε το καλοκαίρι…: «Η εμβολιαστική εκστρατεία δεν έχει να αντιμετωπίσει απλά τους γραφικούς αντιεμβολιαστές, δεν έχει να αντιμετωπίσει καν τους καχύποπτους ή φοβισμένους αναποφάσιστους, αλλά μία σοβαρή κοινωνική και πολιτική παθογένεια που έχει κάνει τους πιο σημαντικούς φορείς της κοινωνίας μας εκφραστές του αντισυστημισμού, καλλιεργώντας έτσι επί μακρόν την κοινωνική δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς του τόπου…» («Οι αντισυστημικές ελίτ και οι επιφυλάξεις για τα εμβόλια», 10/07/2021, tomanifesto.gr)
Όλα αυτά τα θυμηθήκαμε γιατί επιβεβαιώνονται πανηγυρικά, για άλλη μία φορά, από τις αντιδράσεις που ακολούθησαν την ανακοίνωση των νέων μέτρων στην αρχή της εβδομάδας. Από ό,τι φαίνεται λοιπόν, στη χώρα μας, ένας κλάδος που να συμφωνεί με τα μέτρα, δεν υπάρχει! Συγκεκριμένα, κάθε κλάδος θέλει να έχει το προνόμιο να εξυπηρετεί ανεμβολίαστους ή ανέλεγκτους πελάτες και ταυτόχρονα όλοι οι άλλοι κλάδοι γύρω του να ελέγχονται αυστηρά και να εξυπηρετούν μόνο εμβολιασμένους! Όπως δηλαδή συμβαίνει πάντα με μία νέα διάταξη ή ένα νέο μέτρο στην Ελλάδα, έτσι και τώρα, όλοι διαμαρτύρονται «γιατί εγώ και όχι ο άλλος;»… Οι επιχειρηματίες της εστίασης δείχνουν τη νυχτερινή διασκέδαση, η νυχτερινή διασκέδαση δείχνει τις καφετέριες, οι καφετέριες τα καταστήματα λιανικής, η λιανική τα σούπερ μάρκετ, τα σούπερ μάρκετ τα μεγάλα εμπορικά και όλοι μαζί δείχνουν την Εκκλησία. Συγγνώμη, αλλά δεν πρόκειται να γίνει ποτέ δουλειά έτσι…
Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν λέμε ότι όλοι έχουν άδικο αδιακρίτως ή δεν έχουν επιχειρήματα… Κατ’ αρχάς, είναι πλήρως κατανοητό πως όλοι θέλουν να δουλέψουν με όσο το δυνατόν περισσότερη πελατεία, όχι απλά για να βγάλουν χρήματα, αλλά για να μην καταστραφούν. Αυτό που λέμε είναι ότι πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως όσο πιο πιστά τηρούμε τα μέτρα, επαγγελματίες και ιδιώτες, τόσο πιο γρήγορα θα χαλαρώσουν, μέχρι να έρθει η ώρα να εξαφανιστούν εντελώς από τις ζωές μας. Αντιθέτως, όσο περισσότερο γκρινιάζουμε και θεωρούμε εαυτούς αδικημένους, τόσο μεγαλύτερο περιθώριο αφήνουμε για την παραβίαση των μέτρων επειδή νομίζουμε ότι τη δικαιούμαστε, και τελικά βγαίνουμε όλοι χαμένοι…
Εν κατακλείδι, όπως έχουμε ξαναπεί, σε αυτό το πρόβλημα είμαστε μπλεγμένοι όλοι μαζί. Μακάρι το πρόβλημα να μην ήταν τόσο μεγάλο και σύνθετο και η λύση του να ήταν ξεκάθαρη και εύκολη, αλλά τίποτα από αυτά δεν ισχύει, για καμία χώρα του κόσμου. Αδικημένοι είμαστε όλοι, γιατί κανείς μας δεν φταίει για αυτό το κακό που μας βρήκε… Όχι γιατί στο ένα μαγαζί μπορούν να μπουν με rapid test και στο άλλο μόνο εμβολιασμένοι! Δεν υπάρχει «στο μαγαζί μου δηλαδή κολλάει, αλλά στο σούπερ μάρκετ δεν κολλάει;». Παντού κολλάει αν δεν τηρούμε τα μέτρα!
