Η μετανάστευση, οι μετακινήσεις δηλαδή πληθυσμών, είτε οργανωμένα είτε άναρχα και μαζικά, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Τα αίτιά της γνωστά: η αναζήτηση καλύτερης ζωής, η φτώχεια, η πείνα, οι πόλεμοι, οι εμφύλιες συγκρούσεις. Κάθε φορά, ένα από όλα επικρατεί και προκαλεί ένα ακόμη κύμα προσφυγικής ή μεταναστευτικής μετακίνησης πληθυσμού.
Υπάρχουν, όμως, στοιχεία που διαφοροποιούν τη μεταναστευτική κρίση της εποχής μας. Ενα από αυτά είναι ότι μια ολόκληρη ήπειρος: η Αφρική, βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση στην Ιστορία. Ο τζιχαντισμός έχει εξαπλωθεί σε μεγάλο αριθμό αφρικανικών χωρών, όπου επικρατεί η απόλυτη τρομοκρατία, με τους φανατικούς ισλαμιστές να οργανώνουν βομβιστικές επιθέσεις, να σκοτώνουν αμάχους, να βιάζουν, να καταστρέφουν τις καλλιεργήσιμες γαίες και τις υποδομές, κυρίως αυτές της άρδευσης.
Σε όλα αυτά, ήλθε να προστεθεί και η επισιτιστική κρίση ως αποτέλεσμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Οι φτωχές αφρικανικές χώρες βρίσκονται ξανά αντιμέτωπες με το φάσμα της πείνας. Αν οι μισές γαίες τους έχουν πάψει να καλλιεργούνται λόγω της εγκατάλειψης της υπαίθρου από τα θύματα του τζιχαντισμού, η καλλιέργεια των υπολοίπων μισών απειλείται με άμεση διακοπή λόγω της έλλειψης των λιπασμάτων.
Αυτή είναι μία κατάσταση που επηρεάζει το σύνολο της Ευρώπης, της ηπείρου που περισσότερο γειτνιάζει με την Αφρική και αποτελεί για τους δυστυχισμένους που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους ένα όραμα ευημερίας – παρά τα προβλήματά της.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει έναν επιπλέον κίνδυνο: την εκ μέρους της Τουρκίας εργαλειοποίηση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος. Οι λόγοι για τους οποίους η Τουρκία συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο είναι γνωστοί και δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση: ο Ερντογάν χρησιμοποιεί το εργαλείο για εξυπηρέτηση οικονομικών, πολιτικών και κυρίως προσωπικών υπαρξιακών του επιδιώξεων.
Αυτός ο τελευταίος λόγος –η προσωπική του επιβίωση μέσω άσκησης πίεσης στην Ευρώπη και επηρεασμού της εσωτερικής κοινής γνώμης του– είναι ο πιο σημαντικός. Γι’ αυτό και επιμένει. Το ίδιο κάνει και ο Λουκασένκο στη Λευκορωσία. Ετσι φέρονται οι ηγέτες των αυταρχικών καθεστώτων: όσο πιο πολύ στριμώχνονται τόσο πιο βίαια αντιδρούν. Μια ματιά στη στάση του Πούτιν αποτελεί επίσης πολύ πειστικό επιχείρημα.
Για παράδειγμα, και το Μαρόκο, λόγω της αλλαγής στάσης της Ισπανίας στο θέμα της Σαχάρας και της προσέγγισής της με την Αλγερία, κατηγορήθηκε για εργαλειοποίηση των μεταναστών στους θύλακες της Θέουτα και της Μελίγια. Αλλά μόλις η Μαδρίτη αντέδρασε και έστειλε το μήνυμα, έκανε πίσω. Γιατί εκεί υπάρχει ένας ηγέτης, ο βασιλιάς, που δεν αμφισβητείται στο εσωτερικό της χώρας του, όπως και με τον τρόπο που συμβαίνει με τον Ερντογάν.
Με λίγα λόγια, εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολύ σοβαρή και ειδική συνθήκη: ο Ερντογάν απειλεί με πόλεμο, άρα η εργαλειοποίηση προσφύγων και μεταναστών είναι το λιγότερο.
Τα τελευταία δίδυμα ναυάγια, με τις τραγικές απώλειες ανθρώπινων ζωών, αλλά και με τη διάσωση των περισσοτέρων ανθρώπων, αποδεικνύουν πως η Τουρκία συνεχίζει την απάνθρωπη πρακτική χρήσης αθώων ως «όπλο». Ωστόσο, αν και τα δεδομένα αυτά είναι γνωστά και πανθομολογημένα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στη δική του αδιέξοδη στρατηγική.
Ωσάν η Ελλάδα να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τις άλλες χώρες που δέχονται μεταναστευτικές πιέσεις. Και αδιαφορεί για την πραγματικότητα – ότι δηλαδή μια αναθεωρητική δύναμη που μας απειλεί ευθέως χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως τμήμα του οπλοστασίου της. Κάνουν δηλαδή ότι δεν καταλαβαίνουν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο της μετανάστευσης, αλλά με τη χρήση του φαινομένου ως τμήμα μιας γενικότερης επιθετικής πολιτικής. Και μας λένε διάφορες θεωρίες περί μετανάστευσης, που ισχύουν για όλον τον υπόλοιπο κόσμο πλην Ελλάδας.
Ακόμη και μετά τα δύο πρόσφατα μείζονα ναυάγια, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε το βιολί του: ότι η Ελλάδα παίζει τον ρόλο του «δεσμοφύλακα» και την «ασπίδα» της Ευρώπης. Κατ’ αρχάς, αν κάποιος δέχθηκε να γίνει «δεσμοφύλακας» είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που μαζί με τους ΑΝΕΛ (να μην τους ξεχνάμε κι αυτούς) αποδέχθηκαν μια Κοινή Δήλωση ΕΕ – Τουρκίας που εγκλώβισε τον κόσμο στα νησιά, ενώ παράλληλα συμφώνησαν με το κλείσιμο των βόρειων συνόρων μας (διότι αυτή ήταν απόφαση που ελήφθη στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο οποίο ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός μετείχε) και επιπλέον έφεραν το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.
Και επιτέλους, αν δεν δεχόμασταν, όπως λένε, τον ρόλο του «δεσμοφύλακα της Ευρώπης», τι θα κάναμε; Θα ανοίγαμε τα σύνορα; Και αν τα ανοίγαμε, πού θα πήγαιναν αυτοί οι άνθρωποι; Οχι, βέβαια, στην Ευρώπη, διότι επί ΣΥΡΙΖΑ μάς έκλεισαν τα βόρεια σύνορά μας. Επομένως, αν ανοίγαμε τα σύνορα, απλώς θα προκαλούσαμε ένα νέο χάος στη χώρα και ο Ερντογάν θα έτριβε τα χέρια του.
Σε αντίθεση με τις καταστροφικές για τη χώρα ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι «δεσμοφύλακας» κανενός. Είναι φύλακας της Ελλάδας! Δεν είμαστε ασπίδα της Ευρώπης, αλλά ασπίδα της Ελλάδας. Φυσικά, οποιοσδήποτε μπορεί να έχει διαφορετική άποψη – ο Ερντογάν, οι ΜΚΟ, οι «ανθρωπιστές του πληκτρολογίου», που με διάφορες ιδιότητες εκδίδουν ανακοινώσεις και υποβάλλουν μηνύσεις στους λιμενικούς. Οι υπόλοιποι, κόμματα και πρόσωπα, απλά να γνωρίζουν πως ταυτίζονται με τις απόψεις και τις επιδιώξεις όλων των ανωτέρω…
Η Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
