Η σφαγή χριστιανών στη Νιγηρία και στο Σουδάν δεν είναι απλώς ανθρωπιστική κρίση. Είναι σκάνδαλο διεθνούς αδιαφορίας και ηθικής αποσύνθεσης. Στη Νιγηρία, περισσότεροι από 7.000 χριστιανοί έχουν δολοφονηθεί μόνο το 2025, σύμφωνα με διεθνείς οργανώσεις. Από το 2009, πάνω από 52.000 πιστοί έχουν χάσει τη ζωή τους, κυρίως από τους ισλαμιστές της Μπόκο Χαράμ και του ISWAP (Ισλαμικό Κράτος στη Δυτική Αφρική). Οι αριθμοί είναι εφιαλτικοί: 18.000 εκκλησίες κατεστραμμένες, 2.200 σχολεία καμένα, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι. Κάθε μέρα, κατά μέσο όρο, 32 χριστιανοί δολοφονούνται μέσα σε ένα καθεστώς τρόμου που η Δύση προτιμά να αγνοεί.
Οι μαρτυρίες των επιζώντων αποτυπώνουν τη φρίκη πίσω από τους αριθμούς. «Είναι σαν να ξυπνάς στο τέλος του κόσμου», λέει ένας πάστορας από την πολιτεία Νασαράουα. Ενας αγρότης από την Αδαμάουα θυμάται: «Ηρθαν με όπλα, φωνάζοντας Allahu akbar... κρύψαμε τα παιδιά μας στο δάσος». Η Κάθριν, χήρα από την Ταράμπα, ρωτά με δάκρυα: «Πού να ξαναχτίσουμε το σπίτι μας; Δεν μας έμεινε τίποτα». Για εκείνους, η πίστη δεν είναι τελετουργία αλλά πράξη αντίστασης απέναντι στον φόβο και τον θάνατο.
Στο Σουδάν, όπου οι χριστιανοί αποτελούν μόλις το 3% του πληθυσμού, ο εμφύλιος μεταξύ στρατού και παραστρατιωτικών έχει μετατραπεί σε διπλή τραγωδία: γενικευμένο χάος και στοχευμένο διωγμό. Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2025, περισσότεροι από 3.300 άμαχοι σκοτώθηκαν, κυρίως στο Νταρφούρ, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Εκκλησίες λεηλατούνται, ιερείς απάγονται, πιστοί προσεύχονται ψιθυριστά για να μην τους ακούσουν. «Μας έδιωξαν, πήραν τα πάντα, είπαν πως δεν υπάρχει χώρος για εμάς εδώ», λέει μια μητέρα που έχασε το σπίτι της.
Κι όμως, ο ΟΗΕ παρακολουθεί αμήχανος. Εκδίδει ανακοινώσεις, όχι λύσεις. Η διεθνής κοινότητα μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν τα υπερασπίζεται. Η αδράνεια μετατρέπεται σε συνενοχή, όπως συνέβη στη Ρουάντα το 1994, όταν η σιωπή οδήγησε σε γενοκτονία 900.000 Τούτσι. Πώς μπορεί ένας οργανισμός που ιδρύθηκε για να αποτρέπει γενοκτονίες να επιτρέπει να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του;
Τα μουσουλμανικά κράτη δεν πρόκειται να αντιδράσουν. Η Δύση όμως; Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για αξίες, οφείλουμε να τις υπερασπιστούμε στην πράξη. Γιατί σωπαίνουμε; Γιατί δεν υπάρχουν πορίσματα, συλλαλητήρια, δράσεις, συναυλίες συμπαράστασης; Είναι πιο σημαντική η ζωή ενός Παλαιστίνιου από εκείνη ενός Σουδανού; Είναι πιο σημαντική η ζωή ενός μουσουλμάνου από εκείνη ενός χριστιανού ή ενός Εβραίου; Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε δεν μιλάμε πια για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά για υποκρισία με σημαία ανθρωπισμού.
Ως πότε οι κατ’ επάγγελμα και κατ’ επιλογή ανθρωπιστές της Δύσης θα ωρύονται και θα διαδηλώνουν μόνο για αυτούς που θέλουν; Ως πότε θα προσπαθούν να εφευρίσκουν δικαιώματα προς προστασία προσεκτικά επιλεγμένων ομάδων και μόνο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους; Αλλά και εμείς, ως πότε θα ανεχόμαστε την επιλεκτική ευαισθησία και τον δήθεν αλτρουισμό τους; Αρκετά!
