Υπάρχει κάτι μαγικό στην Πρωτοχρονιά και δεν είναι στα ρολόγια που αλλάζουν αριθμό, ούτε στα πυροτεχνήματα που φωτίζουν για λίγα δευτερόλεπτα τον ουρανό.
Η μαγεία κρύβεται σε εκείνη τη μικρή παύση που κάνουμε όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, πριν προχωρήσουμε ξανά μπροστά.
Σαν να στεκόμαστε στο κατώφλι ενός σπιτιού. Πίσω μας ο χρόνος που πέρασε, με τα λάθη, τις χαρές, τις απώλειες, τις νίκες. Μπροστά μας ένας άγραφος δρόμος. Και για μια στιγμή, κρατάμε την ανάσα μας.
Η ελληνική Πρωτοχρονιά έχει αυτό το ιδιαίτερο προνόμιο... δεν είναι ποτέ μόνη της! Τη συνοδεύουν έθιμα, ήχοι, μυρωδιές και αναμνήσεις.
Τα κάλαντα που ξυπνούν τις γειτονιές, παιδικές φωνές που φέρνουν μαζί τους την πιο αγνή ευχή: «να τα πούμε». Να συναντηθούμε, να ανταμώσουμε, να θυμηθούμε ότι ανήκουμε ο ένας στον άλλον.
Και ύστερα έρχεται η Βασιλόπιτα, που δεν είναι απλώς ένα γλυκό, αλλά μια μικρή τελετουργία. Τα κομμάτια μοιράζονται με τάξη και σεβασμό, για το σπίτι, για τους ανθρώπους μας, για εκείνους που λείπουν. Το φλουρί δεν υπόσχεται πλούτη. Υπόσχεται ελπίδα. Μια σιωπηλή συμφωνία με τον νέο χρόνο πως, ίσως, μας χρωστά κάτι καλό.
Το ρόδι σπάει στο κατώφλι και οι σπόροι σκορπίζουν. Κάθε ένας τους κι ένα «μακάρι». Μακάρι να γεμίσουν τα σπίτια φως. Μακάρι να αντέξουμε. Μακάρι να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας.
Και το ποδαρικό - άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με αμηχανία - μας θυμίζει πως το ξεκίνημα έχει σημασία, ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε απόλυτα σε αυτό.
Το 2025 που αφήνουμε πίσω μας δεν ήταν εύκολο.
Ήταν μια χρονιά που μας ζόρισε, μας δίδαξε, μας ανάγκασε να επανεκτιμήσουμε πολλά. Μάθαμε να μετράμε διαφορετικά τον χρόνο, να δίνουμε αξία στις στιγμές, στους ανθρώπους, στις απλές καθημερινές νίκες που δεν γράφουν τίτλους αλλά κρατούν όρθιες ζωές.
Κι όμως, παρά τις δυσκολίες, επιμείναμε. Συνεχίσαμε να ευχόμαστε, να στρώνουμε τραπέζια, να ανοίγουμε σπίτια και καρδιές. Γιατί αυτό κάνουμε πάντα, βρίσκουμε τρόπο να ελπίζουμε.
Η Πρωτοχρονιά δεν μας ζητά μεγάλες υποσχέσεις. Δεν απαιτεί αποφάσεις που ξέρουμε ότι δύσκολα θα κρατήσουμε. Μας ζητά κάτι πιο απλό και πιο δύσκολο μαζί, να μπούμε στον νέο χρόνο λίγο πιο άνθρωποι απ’ ό,τι βγήκαμε από τον παλιό.
Να ακούμε περισσότερο. Να θυμώνουμε λιγότερο. Να συγχωρούμε πιο εύκολα. Να κρατάμε χώρο για το απρόβλεπτο, για τη χαρά, για το θαύμα που μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένουμε.
«Καλή χρονιά, λοιπόν.
Με υγεία, με αλήθεια, με ζεστασιά.
Και με την ελπίδα ότι, ό,τι κι αν φέρει ο νέος χρόνος, θα μας βρει μαζί.»
