Όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα έχουμε σημαντική υπογεννητικότητα. Ταυτοχρόνως όμως ο πληθυσμός μας γερνά μα και φτάνει, σε γενικές γραμμές, σε μεγάλη ηλικία. Τι πρέπει να κάνουμε;
Για την υπογεννητικότητα να λάβουμε μέτρα στήριξης των νέων οικογενειών. Ήδη υπάρχουν σημαντικά. Όμως η ζωή, οι απαιτήσεις της κι η ανασφάλεια που νιώθουν οι νέοι γονείς δεν δημιουργούν το πιο ευοίωνο σκηνικό για το μέλλον. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια του προέδρου της HOPEgenesis, Στέφανου Χάνδακα, σε διάλεξή του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας, ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας θα είναι 8 εκ. άνθρωποι το 2050! Κι αυτό με συντηρητική πρόβλεψη.
Από την άλλη πλευρά και παρά τις σφικτές σχέσεις που έχει μεταξύ της η ελληνική οικογένεια, παρακολουθούμε όλο και πιο συχνά τους ηλικιωμένους να διαβιούν σε μονάδες φροντίδας.
Ακόμη δεν έχει γίνει αντιληπτό σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας, αλλά οι συνθήκες της σύγχρονης ζωής σε πολλούς δεν επιτρέπουν ή δεν βοηθάνε τη συμβίωση όπως τα παλαιότερα χρόνια. Πολύ περισσότερο όταν ο ηλικιωμένος άνθρωπος χρήζει κι ανάγκη ιατρικής φροντίδας. Ακόμη κι αν προσωπικά θεωρώ τη μάνα και τον πατέρα τις σημαίες καθενός μας και δεν θα μπορούσα να συναινέσω στη φυγή τους σε μονάδες φροντίδας ή Γηροκομεία, δέχομαι ότι κάποιοι έχουν άλλη άποψη κι ενεργούν διαφορετικά.
Τα σκεφτόμουν αυτά κι ήθελα να τα «συζητήσουμε» και να γίνουν «τροφή» για προβληματισμούς, ειδικά μετά από όσα εφιαλτικά για τους τροφίμους γέροντες ανακαλύφτηκαν προσφάτως στο Γηροκομείο Χανίων. Για τα οποία προφυλακίστηκαν ήδη κάποιοι που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι, αν κι αυτό θα το κρίνει η Δικαιοσύνη.
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι και πάλι κάποιοι ήξεραν και σιώπησαν. Κάποιοι ήξεραν ότι λειτουργούσε περισσότερα από δέκα χρόνια χωρίς άδεια! Σιωπή από περιοίκους, σιωπή από εργαζομένους στη δομή, σιωπή από τους συγγενείς. Μη πείτε ότι δεν γνώριζαν;
Επανέρχεται λοιπόν και πάλι η αναγκαιότητα που αναφέραμε στο άρθρο μας της προηγούμενης εβδομάδας. Όπως δεν μπορεί κανένας να κλείνει τα μάτια στη βία, έτσι πρέπει να συμβαίνει και στις περιπτώσεις που προσβάλλεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να σιωπά. Δεν μπορεί να υπάρχει φόβος ή ωχαδερφισμός μπροστά στη ζωή. Ούτε μπορεί να κλείνουν στόματα εργαζομένων μπροστά στον φόβο να χαθούν δουλειές. Δεν είναι δουλειά, δεν είναι βιοπορισμός αυτός που βασίζεται στον εξευτελισμό μιας άλλης προσωπικότητας, ενός γέροντα ή ενός ανήμπορου ανθρώπου.
Δυο χρόνια τώρα με την πανδημία, οι επισκέψεις σε τέτοιες δομές δεν επιτρέπονται. Η συντριπτική πλειοψηφία, λειτουργούν με πλαίσια και κανόνες που δεν αμφισβητούνται. Τι γίνεται όμως με περιπτώσεις τύπου Χανίων;
Δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο παρά μόνο με συνεχείς ελέγχους. Οι γονείς μας, οι πιο δικοί μας άνθρωποι το έχουν ανάγκη. Είχαμε χαλάσει τον κόσμο πότε θα ανοίξουν οι ταβέρνες, τα μπαρ, οι κινηματογράφοι ή ότι μας κάνει τη ζωή ευχάριστη μα για τα γηροκομεία δεν ακούστηκε κιχ! Σαν να μη χρειάζονται αυτοί οι απόμαχοι της ζωής συντροφιά, ένα χάδι, ένα φιλί, έστω την απλή παρουσία κάποιων ανθρώπων. Δυο χρόνια τώρα μόνοι και βουβοί!
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά. Κι αν μπορούσαμε να πούμε όλοι «ποτέ κανένας γονιός μας σε γηροκομείο», τότε η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη.
