Όταν τον Ιούνιο του 2016 ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός ανέβαινε στο Μουσείο της Ακροπόλεως για να παρουσιάσει το σχέδιο του για την ανάπτυξη και να πείσει για το πόσο καλό ήταν το Υπερταμείο στο οποίο μετέφερε την περιουσία του δημοσίου, δεν είχε διαμαρτυρηθεί για το γεγονός πως το συγκεκριμένο μουσείου εκ της ιδρύσεώς του είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Αυτό δηλαδή που προβλέπει το νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (στην Αθήνα), και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού (στη Θεσσαλονίκη).
Γράφει ο Τάσος Ευαγγελίου
Με φόντο την Ακρόπολη ο Αλέξης Τσίπρας είχε επιλέξει να κάνει μια πολιτική εκδήλωση στο Μουσείο Ακροπόλεως. Τώρα επικαλείται τα περί βαρβαρότητας για να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι επιχειρεί, όπως είπε στη Βουλή, «να μετατρέψει ακόμα και τα μουσεία από χώρους πολιτισμού σε χώρους εμπορίου».
Σε ένα κρεσέντο άκρατου λαϊκισμού, που πλέον μετατρέπεται σε… μοτίβο για κάθε παρέμβαση ή ομιλία του (και ενώ το κόμμα του θα απέχει από τη ψηφοφορία) πήγε στη Βουλή για να υποστηρίξει ότι «Στο δίλλημα λοιπόν, πολιτισμός η βαρβαρότητα, εσείς έχετε επιλέξει τη βαρβαρότητα. Και επιχειρείτε να την επιβάλετε και στον πολιτισμό. Υποτάσσοντας, απαξιώνοντας, εξουθενώνοντας τους ανθρώπους του. Το κάνετε για να εξυπηρετήσετε συμφέροντα. Το κάνετε όμως και για έναν ακόμη πιο σημαντικό λόγο: Γιατί για να επιβάλετε τη καθεστωτική σας αντίληψη, πρέπει να γίνουμε όλοι “Ο ΚΑΝΕΙΣ”, που έλεγε η αείμνηστη Μελίνα».
Και μέσα στο σύνθημα “πολιτισμός ή βαρβαρότητα” τα έβαλε όλα. Από τα Funds που ο ίδιος έφερε με νόμο το 2015 και τους πλειστηριασμούς μέχρι τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών που εμφανίζονται να διεκδικούν προσλήψεις στο δημόσιο με αναγνώριση ως πανεπιστημιακών των πτυχίων τους και από ιδιωτικές σχολές. «Επιχειρείτε να φυλακίσετε στο περιθώριο τα παιδιά των καλλιτεχνικών σχολών. Τα αντιμετωπίζετε σαν πελατεία για τα ιδιωτικά κολλέγια των φίλων σας. Σαν ανθρώπους μειωμένης αντίληψης που δεν καταλαβαίνουν το καλό τους» είπε για να προσθέσει:
«Αυτοί όλοι που βάζετε στο στόχο, είναι το μέλλον. Το μέλλον της πατρίδας μας είναι αυτά τα παιδιά, οι καθηγητές τους, οι άνθρωποι του Πολιτισμού, που δίνουν αυτές τις μέρες της μάχη για λογαριασμό όλων μας. Για λογαριασμό της Τέχνης και της ελεύθερης έκφρασης. Αλλά και για λογαριασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας που βλέπει τη βαρβαρότητα να γίνεται κανονικότητα. Και έχει σιγά σιγά αρχίσει να τη συνηθίζει».
Ουσιαστικά ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίσθηκε στη Βουλή με συνθήματα και ατάκες για να μιλήσει ή μάλλον για να πεί όχι σε ένα νομοσχέδιο που στόχο έχει όχι απλά των εκσυγχρονισμό των μουσείων αλλά το μέλλον τους. Τη δυνατότητά τους να ανταπεξέλθουν στα δεδομένα που προκύπτουν να δημιουργήσουν συνθήκες τέτοιες που θα επιτρέψουν την αποτελεσματικότερη αξιοποίησή τους. Σε κανένα σημείο δεν τίθεται θέμα «εμπορευματοποίησης» όμως αυτό χαλά το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ και όσων αντιδρούν σε αυτή την προσπάθεια.
Κλείνουν δέ τα μάτι στο γεγονός πως το Μουσείο της Ακροπόλεως λειτουργεί ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου με έσοδα που πέραν της κρατικής χρηματοδότησης και επιχορήγησης δύναται να δημιουργήσει συνθήκες παγκοσμιοποιήσεώς του και δράσεων που υπερβαίνουν τα αθηναίικά αλλά και τα όρια της επικράτειας.
Αντιγράφοντας από παλαιότερο άρθρο της Αγγελικής Κώττη στο theartnewspaper σημειώνεται το εξής: «Μερικές δεκαετίες πριν, ο αείμνηστος Θάνος Μικρούτσικος ως υπουργός Πολιτισμού είχε αλλάξει το status των κρατικών σκηνών, μετατρέποντας Θέατρα και Ορχήστρες σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Συνάντησε θυελλώδεις αντιδράσεις από τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές, όμως τα κατάφερε. Ας σκεφτούμε σήμερα το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την Εθνική Λυρική Σκηνή, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, όχι ως αυτόνομους οργανισμούς, αλλά ως προσδεμένους στο άρμα του υπουργείου Πολιτισμού. Αδιανόητο»
Όμως αυτό το «αδιανόητο» αποτελεί σήμερα για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, μια ακόμη σημαία ευκαιρίας. Και για κάποιους εργαζόμενους που μιλούν για απώλεια… κεκτημένων, αιτία κινητοποιήσεων και φυσικά υβριστικών αναρτήσεων στα σόσιαλ μίντια. Η υποκρισία πάντως μετατρέπεται σε κυρίαρχο θέμα για την Κουμουνδούρου. Οπουδήποτε και αν στραφεί βλέπει το δικό του παρελθόν και τους σκελετούς στην ντουλάπα της διακυβέρνησής του. Κουνώντας το δάχτυλο και εμφανιζομενος ως τιμητής των πάντως δεν οδηγεί πουθενά η μη μόνο σε μια ακραία πόλωση εμφυλιοπολεμικού τύπου.
