Όταν ο Παύλος Πολάκης επικαλείται τον Άρη Βελουχιώτη, ξέρεις ότι κάτι πολύ μετριοπαθές πρόκειται να ακολουθήσει. Αυτή τη φορά, ο «ασφύς Κρητικός» αποφάσισε να σηκώσει λάβαρο όχι εθνικής αντίστασης, αλλά εσωκομματικής ανταρσίας, στοχοποιώντας τον πρώην αρχηγό του, Αλέξη Τσίπρα με τόνους που συνήθως φυλάμε για εχθρούς του έθνους. Το αν ο Βελουχιώτης απελευθέρωσε την πατρίδα, είναι μια συζήτηση ιστορική – το αν ο Πολάκης θα απελευθερώσει ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ από τις ψευδαισθήσεις του, παραμένει ανοιχτό.
Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, θυμίζει όλο και περισσότερο καθηγητή που αποχώρησε από το πανεπιστήμιο, αλλά συνεχίζει να κάνει διαλέξεις στην καφετέρια του ιδρύματος. Μιλώντας για «εναλλακτική αριστερή λύση σε βάθος πενταετίας», μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι, η «πενταετία» είναι μονάδα μέτρησης πολιτικής λήθης, όχι σχεδιασμού.
Το δράμα, βέβαια, δεν είναι μόνο προσωπικό αλλά βαθύτατα θεσμικό: ο μεν Πολάκης βλέπει τον εαυτό του ως σημαιοφόρο της λαϊκής οργής, ζητώντας «να πέσει η κυβέρνηση τώρα», λες και ο λαός δεν εξέλεξε αυτή ακριβώς την κυβέρνηση. Ο δε Τσίπρας προσπαθεί να «ξαναχτίσει» κάτι που δεν υπάρχει, προσποιούμενος ότι έχει ακόμα επιρροή σε ένα κόμμα που πια δεν τον φοβάται, αλλά κυρίως δεν τον ακούει.
Ίσως τελικά, η εικόνα του Πολάκη μπροστά στον Βελουχιώτη να είναι η πιο ειλικρινής μεταφορά της κατάστασης: μια αριστερά που ακόμα φωτογραφίζεται με φαντάσματα, αδυνατώντας να αντιληφθεί πως το πεδίο της μάχης έχει μετακινηθεί. Από τα βουνά, στις οθόνες· και από τις κραυγές, στις πράξεις. Εκεί κρίνονται οι πραγματικές εναλλακτικές – και όχι στα υστερόγραφα του Facebook.
