Με έκπληξη ακούω κατά καιρούς να κυκλοφορούν σενάρια που εμφανίζουν τον Αλέξη Τσίπρα ως το μαγικό «κρυφό» χαρτί στην πολιτική σκακιέρα του τόπου.
Ομολογώ ότι αδυνατώ να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν κάποιοι να τα πιστεύουν αυτά ενώ πλέον όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη στη χώρα επί των ημερών του κ. Τσίπρα στη διακυβέρνηση του τόπου.
Υπάρχει φυσικά η πιθανότητα να είμαι χαζός και να μην καταλαβαίνω. Το βέβαιο όμως είναι ότι δεν έχω πάθει αμνησία.
Θυμάμαι για παράδειγμα το πρώτο εξάμηνο της «περήφανης» διαπραγμάτευσης με την τρόικα που τη «βάφτισαν» θεσμούς και με τον Γιάνη που την «έλεγε» κατάμουτρα στον τότε πρόεδρο του Eurogroup φορώντας παρδαλό πουκάμισο.
Θυμάμαι υπουργό να βγάζει στο παρά ένα τις καταθέσεις της στο εξωτερικό και αριστερό ευρωβουλευτή να πλουτίζει εξωπραγματικά.
Θυμάμαι τους Έλληνες να στέκονται σε ουρές στα ΑΤΜ για να βγάλουν 60 ευρώ τη μέρα και κάποιοι να λένε ότι αρχίζουν να συνηθίζουν.
Θυμάμαι τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Θυμάμαι μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 να εφαρμόζεται η πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική και να στενάζει η μεσαία τάξη –και όχι μόνο– από τους φόρους.
Θυμάμαι τον πρωθυπουργό της χώρας να γίνεται ρεζίλι κατ’ επανάληψη επειδή δεν γνωρίζει να μιλάει καλά αγγλικά αλλά επιμένει.
Θυμάμαι το Σκοπιανό να επιλύεται με μία λύση που αναγνωρίζει «μακεδονική» ταυτότητα και γλώσσα, στο Μάτι να παίζουν όλοι μαζί θέατρο για την ύπαρξη νεκρών και μετά από δύο ημέρες να επισκέπτονται τους κατοίκους άγρια χαράματα και να τους επικρίνουν που ζητάνε και οικονομική βοήθεια…
Θυμάμαι και δεν πρόκειται να ξεχάσω επίσης ποτέ ότι στο δημοψήφισμα με εκείνο το ψευτοδίλημμα ήρθε ο απόλυτος διχασμός και στο τσακ δεν φτάσαμε σε εμφύλιο.
Θυμάμαι και αλίμονο στον λαό εκείνο που παθαίνει αμνησία.
Πολύ περισσότερο οφείλουν να θυμούνται εκείνοι οι ρομαντικοί της Αριστεράς που όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αγκαζέ με τους ΑΝΕΛ ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του τόπου, είδαν τις ιδέες τους να περιορίζονται σε φτηνά συνθήματα και εξαγγελίες του τύπου να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο κατά τις 10 το πρωί αφού ανοίξει καλά το μάτι τους.
Κατά τα λοιπά η αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη αποδείχθηκε η πιο αντιλαϊκή που πέρασε ποτέ φέρνοντας εκείνο το τρίτο αχρείαστο και πιο σκληρό από όλα μνημόνιο.
Αν κάτι σαν αυτό που ζήσαμε την περίοδο 2015-2019 είναι η λύση για τον τόπο, πάω πάσο. Σηκώνω τα χέρια ψηλά.
