Την πεποίθησή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διανύει τα τελευταία χρόνια της πολιτικής του ύπαρξης, εξέφρασε ο ανεξάρτητος βουλευτής, Πέτρος Παππάς, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο MEGA. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο κύριος Παππάς «βρισκόμαστε μετά από μια μεγάλη δημοκρατική εκτροπή, ένα τραύμα συλλογικό το οποίο βιώσαμε όλοι εμείς που είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Και είδαμε ότι είναι ένα κόμμα που πλέον δεν μπορεί να εκφράσει τον δημοκρατικό κόσμο. Θα είδατε και τις δημοσκοπήσεις, τις χθεσινές. Είναι σε μια καθοδική πτώση ο ΣΥΡΙΖΑ. Διανύει στην ουσία, τα τελευταία χρόνια της πολιτικής ύπαρξής του».
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου, εάν μπορεί να ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κύριος Παππάς είπε ότι «θεωρώ ότι είναι αδύνατο - απόλυτα. Γιατί ακριβώς δεν αντιλήφθηκε αυτό το οποίο πολλές φορές είπε στον ΣΥΡΙΖΑ: "άλλαξε τα όλα, ΣΥΡΙΖΑ". Γιατί 17% πήρε το καλοκαίρι, εξέλεγξε ο κόσμος τον Κασσελάκη για να τα αλλάξει όλα - γιατί δεν ήταν ικανοποιημένος μάλλον, ούτε από την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, ούτε από το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το κατάλαβαν αυτό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία είναι δεμένα στις καρέκλες τους. Και εκεί δεμένα παραμένουν και θέλουν να έχουν ένα πολύ μικρό κόμμα. Το πολύ μικρό κόμμα αυτό, δε θα μπει ενδεχομένως ούτε στην επόμενη Βουλή».
Η αλήθεια είναι ότι η ανάλυση του κυρίου Παππά είναι εύστοχη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει από το καθοδικό σπιράλ στο οποίο έχει περιέλθει. Οι υποψήφιοι πρόεδροι του κόμματος, δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα, προκειμένου να μπορέσει να επιστρέψει ο μέσος ΣΥΡΙΖΑίος ψηφοφόρος. Ο Στέφανος Κασσελάκης, αν και παντελώς άσχετος με την πολιτική -και δη με την Αριστερά-, είχε επικοινωνιακό ταλέντο. Ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να μην είχε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά ήταν ο καλύτερος μίμος του λαοπλάνου Ανδρέα Παπανδρέου, στόχευσε στο θυμικό και του βγήκε. Είναι αμφίβολο το κατά πόσο είναι σε θέση οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ, να καταφέρνουν να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Για παράδειγμα, πιο εύκολα φαντάζεται κάποιος τον Παύλο Πολάκη να μιλάει για αίγες, κατσούνες και ψαροτούφεκο, παρά να βγάζει έναν δομημένο και οραματικό πολιτικό λόγο. Ο Σωκράτης Φάμελλος είναι σοβαρός και μειλίχιος, αλλά δύσκολα τον φανταζόμαστε να καταφέρνει να αγγίξει τον ψυχισμό του μέσου ΣΥΡΙΖΑίου. Ο Απόστολος Γκλέτσος στην πραγματικότητα δεν είναι καν πολιτικός, πλην όμως θα μπορούσε ως ηθοποιός να ερμηνεύσει οποιονδήποτε ρόλο ηγέτη. Αλλά όταν θα έβγαινε «εκτός σεναρίου», κλαφ' τα Χαράλαμπε. Τέλος, ο Νικόλας Φαραντούρης, ο οποίος έχει έντονο λυρισμό στο ύφος του, ίσως να είναι πιο έντονος απ' ό,τι θα έπρεπε για τη συγκεκριμένη θέση.
Οι... ανεπάγγελτοι
Ενδιαφέρον όμως είχε και η απάντηση του Πέτρου Παππά, στην ερώτηση της δημοσιογράφου, εάν υπάρχουν και άλλοι που θα ακολουθήσουν τον δικό του δρόμο, δηλαδή της αποχώρησης. Ο κύριος Παππάς είπε ότι «θεωρώ ότι ναι και στην πορεία του χρόνου -γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται σε μια διαρκή κάθοδο. Και γιατί υπάρχει και αγωνία - πολύς κόσμος αγωνιά για την προσωπική του πολιτική εξέλιξη. Κάποιος κόσμος δεν έχει ασκήσει για χρόνια το επάγγελμά του - ή δεν έχει και επάγγελμα στην πραγματικότητα. Οπότε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βλέποντας ότι δεν έχουν κάποιο περιθώριο επανεκλογής, θα φεύγουν σιγά-σιγά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ δεν έχω τέτοιες αγωνίες. Εγώ και δουλειά έχω και επάγγελμα έχω, εγώ θέλω να είμαι χρήσιμος στους συμπολίτες μου».
Αυτή η δηλητηριώδης ατάκα -έτσι όπως λέχθηκε- δε στοχεύει σε όσα στελέχη προτίθενται να ακολουθήσουν τον Στέφανο Κασσελάκη -διότι η ερώτηση της δημοσιογράφου αυτό ρωτούσε-, αλλά για τα στελέχη που πρόσκεινται στους «87» και τα οποία ασκούν το επάγγελμα «Γκρούεζας», όπως ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο». Δηλαδή, «είμαι του κόμματος». Ο κύριος Παππάς προδικάζει ότι θα αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν δουν ότι παίζεται η πολιτική τους επιβίωση. Το ερώτημα είναι ένα: πού θα πάνε; Η Νέα Αριστερά προβλέπεται να έχει την ίδια τύχη. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δε θέλει να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, όσους ήταν παρόντες στον ΣΥΡΙΖΑ επί της διακυβέρνησης 2015-2019. Ενώ για το ΠΑΣΟΚ, ούτε λόγος. Προβλέπεται να ζήσουν ένα μεγάλο δράμα οι σύντροφοι.
