Ομολογώ ότι εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε την ελληνογαλλική συμφωνία στη Βουλή. Το γεγονός ήταν τόσο ιστορικό και οι αντιρρήσεις τόσο προσχηματικές, ώστε μόνο ως πράξη αυτοθυσίας στον βωμό του Μητσοτάκη μπορώ να εκλάβω την αντίθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
ΤΟΥ Ι.Κ. Πρετεντέρη
Ακόμη (λέμε τώρα) κι αν πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι η Ελλάδα θα γεμίσει «φέρετρα με την ελληνική σημαία» από το Σαχέλ, δεν είχαν λόγο να λένε μακάβριες ασυναρτησίες.
Είτε θα γεμίσουμε φέρετρα και αποκλείεται να μην το πάρουμε χαμπάρι ό,τι κι αν έχει ψηφίσει η Βουλή.
Είτε δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο και θα τους μείνει η ρετσινιά ότι βλακωδώς δεν υπερψήφισαν μια ιστορική συμφωνία.
Μονά-ζυγά, χαμένοι.
Υποψιάζομαι όμως ότι εδώ αγγίζουμε ένα πρόβλημα πολιτικής ουσίας.
Διότι τελικά αυτή είναι η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ: η διαρκής προαγγελία μιας καταστροφής που δεν έρχεται.
Πρώτα δεν υπήρχαν εμβόλια. Μετά «θα γίνουμε Μπέργκαμο». Ασε που θα πεθάνει ο Κουφοντίνας και θα πάθουμε κόλαση. Υστερα ο τουρισμός και τα σχολεία θα ανοίξουν με εκατόμβες.
Στη συνέχεια οι πυρκαγιές θα κάψουν την κυβέρνηση. Ακολούθως τη χώρα θα πλήξει κοινωνικός Αρμαγεδδών.
Τώρα θα έλθουν τα φέρετρα από το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο.
Αλλά μια πολιτική καταστροφολογίας μπορεί να αποδειχθεί ενίοτε αποτελεσματική υπό μία προϋπόθεση: να προκύπτει πού και πού καμιά σοβαρή καταστροφή. Διαφορετικά γίνεσαι ρόμπα.
Διότι η καταστροφή έχει ένα χαρακτηριστικό. Αν συμβεί, αποκλείεται να περάσει απαρατήρητη. Είτε την προαναγγείλεις είτε όχι. Αντιθέτως. Αν την προαναγγείλεις, κινδυνεύεις να υποστείς το κόστος της διάψευσης. Το οποίο (όπως φαίνεται στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ) είναι βαρύ.
Η άλλη εξήγηση βεβαίως είναι ότι ο Τσίπρας τα καταλαβαίνει αυτά αλλά δεν μπορεί να αντιταχθεί στις ανοησίες του Φίλη, της Αναγνωστοπούλου ή κάποιων άλλων βουλευτών του που νομίζουν ότι πολεμούν τον ιμπεριαλισμό.
Μπορεί να ισχύει. Αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
