Θα επιχειρήσω να εξηγήσω συνοπτικά ποια είναι η νομική αξία του ψηφίσματος για τα Τέμπη στο http://change.org, με το οποίο περί τις 780.000 (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) «απαιτούν την έναρξη των διαδικασιών αναθεώρηση του Συντάγματος και την ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, όταν προκύπτει ποινική ευθύνη πολιτικών προσώπων».
Κατ’ αρχάς, με την αναθεώρηση του 2019, η κυβερνητική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας έδωσε το δικαίωμα στο λαό να νομοθετεί με τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 73Σ: «Με υπογραφή πεντακοσίων χιλιάδων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, μπορούν να κατατίθενται έως δύο ανά κοινοβουλευτική περίοδο προτάσεις νόμων, οι οποίες με απόφαση του Προέδρου της παραπέμπονται στην οικεία κοινοβουλευτική επιτροπή προς επεξεργασία και εν συνεχεία εισάγονται υποχρεωτικά προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια (...). Νόμος ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της παρούσας παραγράφου».
Από την ανάγνωση και μόνο της συνταγματικής διάταξης, το εν λόγω ψήφισμα δεν έχει καμία νομική βαρύτητα, ούτε θα φτάσει στη Βουλή, διότι δεν αφορά τυπικό νόμο, αλλά αναθεώρηση συνταγματικής διάταξης (για τις οποίες ακολουθείται η ειδική διαδικασία του άρθρου 110Σ). Αλλά ακόμα κι αν το εν λόγω ψήφισμα αφορούσε τυπικό νόμο, δεν έχει ακόμα ψηφιστεί ο εφαρμοστικός νόμος που ρυθμίζει τη διαδικασία κατάρτισης της νομοθετικής πρωτοβουλίας, ώστε να διασφαλίζονται το κύρος της και η ποιότητά της, η διαδικασία της συλλογής υπογραφών και, τέλος, η διαδικασία κατάθεσης της πρωτοβουλίας και η ψήφισή της.
