Η κατρακύλα στο κόμμα που ξύπνησε μια ωραία πρωία και έκατσε έτσι ξαφνικά στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν σταματά πουθενά, κάνει απλά στάσεις στην κατηφόρα που έχει επιλέξει να πορεύεται, με τελευταία αυτήν της προανακριτικής που ζήτησε χθες.
Παρά την ξεκάθαρη δήλωση του Νίκου Πλακιά προς τον Νίκο Ανδρουλάκη, μέσω της ανάρτησης του πρώτου στη δημοφλή πλατφόρμα του Χ, πως δεν επιθυμεί τη δεδομένη χρονική στιγμή προανακριτική, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέθεσε το αίτημα με το οποίο και ζητεί τη σύσταση της επιτροπής από τη Βουλή.
Οι κινήσεις του Ανδρουλάκη πλέον θυμίζουν παλιές και φυσικά όχι καλές εποχές του ΣΥΡΙΖΑ, και η εργαλειοποίηση και η εκμετάλλευση που επιχειρείται η τραγωδία από το κόμμα του είναι εμφανείς.
Οι άνθρωποι μολογούν χωρίς πίεση πως δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά με τη δικογραφία που έφτασε στη Βουλή, και αντί να έχουν την παραμικρή ευσυνειδησία να απολογηθούν για αυτό στο κομματικό τουλάχιστον κοινό τους, αν όχι στο σύνολο της κοινωνίας, έτσι απλά και σαν να μη συμβαίνει τίποτα, προσπαθούν να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους καταθέτοντας το αίτημα.
Ώρες ώρες, βλέποντας αυτό το πανηγυράκι που έχει στηθεί από όλους όσοι εργαλειοποιούν τον πόνο, πρωτίστως των συγγενών των θυμάτων και έπειτα ολόκληρης της κοινωνίας, καθώς η υπόθεση των Τεμπών αποτελεί ένα συλλογικό τραύμα που, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα, ο χρόνος δεν φαίνεται να απαλύνει, ώρες ώρες λοιπόν συλλογίζομαι πώς είναι δυνατόν να σκέφτεσαι ότι μπορείς να επωφεληθείς από τον θάνατο 57 ανθρώπων, στην πλειονότητά τους νέων παιδιών, και πώς γίνεται όλο αυτό να το βλέπεις σαν την ευκαιρία της ζωής σου να αποκτήσεις επιτέλους ύπαρξη ως αντιπολίτευση ύστερα από τόσα χρόνια απραξίας και εμφυλίων εσωκομματικών πολέμων.
Θα ήταν λυπηρό εάν δεν ήταν απόλυτα ντροπιαστικό.
Που είναι δηλαδή.
