Ποιος να το έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ θα εμφανιζόταν ξαφνικά ως αρχιτέκτονας της εθνικής συνεννόησης για το σχολείο. Τώρα ξαναστήνει «εθνικό διάλογο» για να «κλέψει» λίγο φως από τη φλόγα της συναίνεσης – και να ξαναμπεί στο παιχνίδι, μοιράζοντας θέσεις, υποσχέσεις και μεγάλες κουβέντες για «δημοκρατικές τομές».
Η αλήθεια είναι πως η κατάργηση των Πανελλαδικών ακούγεται ωραία στα αυτιά των γονιών και των μαθητών που βιώνουν το άγχος. Αλλά αν ήταν τόσο εύκολο, το ΠΑΣΟΚ δεν θα το είχε κάνει από το ’81 που «σοσιαλιστικώς» κατήργησε τα πάντα – εκτός από την κομματική του ρητορική για «διαλόγους» και «συναινέσεις». Τώρα που έπαψε να είναι ΠΑΣΟΚ εξουσίας, θυμήθηκε να ανοίξει ξανά τα κιτάπια της παιδείας για να μαζέψει χειροκροτήματα.
Η κυβέρνηση καλείται να αποδείξει ότι η συναίνεση δεν σημαίνει διάχυση ευθυνών. Αντί να χαϊδεύουμε αυτιά, πρέπει να φτιάξουμε ένα Λύκειο που που θα παρακολουθεί ουσιαστικά τη μαθητική πορεία και θα την αξιολογεί. Η ευρεία συμφωνία είναι η αρχή – το τέλος θα δείξει αν το ΠΑΣΟΚ ήξερε για τι πράγμα μιλάει ή απλώς ζήτησε θέση στο κάδρο.
Γιατί στο τέλος, αυτό είναι το στοίχημα: να μη γίνει ο εθνικός διάλογος άλλη μία καλοστημένη παράσταση, όπου όλοι θα διαφωνούν στα κανάλια αλλά θα φωτογραφίζονται αγκαλιά στις επιτροπές. Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει «πρωταγωνιστικό παρόν», ας φέρει και καμιά πρόταση που να μη γράφεται στις ανακοινώσεις αλλά να κομίζει λύσεις. Με καθαρές κουβέντες, όχι με «καθαρές φωνές».
