Ο Νίκος Ανδρουλάκης αποφάσισε, για άλλη μια φορά, να σταθεί στη μέση. Όχι από νηφαλιότητα. Όχι από θεσμική ευαισθησία. Αλλά από έναν πολιτικό υπολογισμό τόσο πρόχειρο όσο και το πρόσχημα του «παρών». Ενώπιον ενός αιτήματος άρσης ασυλίας για βουλευτές που κατηγορούνται για εσχάτη προδοσία και κατάχρηση εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ δεν ψήφισε «όχι» για να καταδείξει την αντισυνταγματικότητα της διαδικασίας. Ψήφισε «παρών». Δηλαδή τίποτα. Δηλαδή όλα. Δηλαδή ό,τι βολεύει εκλογικά.
Η παράταξη που κάποτε υπερασπιζόταν τον κοινοβουλευτισμό με θάρρος, σήμερα καταλήγει να μιμείται την απολιτίκ τακτική της Χρυσής Αυγής και της Ελληνικής Λύσης. Κρύβεται πίσω από το τυπικό, για να μην αγγίξει το ουσιαστικό. Και δίνει ένα ακόμη σινιάλο στον ακραίο αντισυστημισμό, που βαφτίζει κάθε πολιτική διαφωνία σε προδοσία.
Ο Ανδρουλάκης δεν τολμά ούτε να υπερασπιστεί τους θεσμούς ούτε να συγκρουστεί με τον όχλο. Γαντζωμένος σε μια αντιδεξιά ρητορική περασμένων δεκαετιών, προσπαθεί να δείξει πως δεν συμπορεύεται με την κυβέρνηση, ακόμα κι όταν πρόκειται για τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία λόγου των βουλευτών. Καταγγέλλει τα πάντα. Δεν στηρίζει τίποτα. Και βαφτίζει την ατολμία σε θεσμική σοβαρότητα.
Αντί να σταθεί απέναντι στον θεσμικό κατήφορο που φέρνει την ποινικοποίηση της πολιτικής έκφρασης, χαϊδεύει όσους θεωρούν τον πολιτικό διάλογο έγκλημα. Και τελικά, επιλέγει να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται πάντα. Στη σκιά των εξελίξεων. Με φωνή χαμηλή. Και ταυτότητα ασαφή.
Το ΠΑΣΟΚ δεν σώζει τα προσχήματα. Τα θάβει.
