Καιρό μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, η ομάδα που συγκρότησε τη Νέα Αριστερά στο Κοινοβούλιο προσπαθεί ακόμα να βρει τα πολιτικά της «πατήματα». Πλειάδα στελεχών που είχαν θητεύσει σε θέσεις ευθύνης κατά την κυβέρνηση Τσίπρα και προκειμένου να έχουν λόγο πολιτικής ύπαρξης, ακολουθούν σήμερα προγράμματα «επαναστατικής γυμναστικής», παρόλο που όταν τον κυβερνούσαν έκαναν ακριβώς τα αντίθετα.
Γράφει ο Αριστείδης Ζορμπάς
Σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού, επαναλαμβάνουν μια ατελή και δίχως επιστημονική βάση άποψη περί χρημάτων «που χάνει το κράτος» επειδή διώχνει από πάνω του μετοχές τραπεζών που περιήλθαν στο ειδικό Ταμείο, αγνοώντας προφανώς ότι τα πιστωτικά ιδρύματα πήραν πάνω τους την τεράστια ζημιά από την πτώχευση των ομολόγων.
Επίσης ξεχνούν ότι οι τράπεζες χρειάστηκαν νέα κεφάλαια επειδή η δική τους κυβέρνηση, με υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη, οδήγησε στον πλήρη εξευτελισμό της ανακτηθείσης αξίας του τραπεζικού συστήματος, με αποτέλεσμα να χαθούν τα πρώτα λεφτά διάσωσης και να χρειαστούν καινούργια. Με αυτό τον τρόπο κάνουν ότι δεν θυμούνται ποιος έκλεισε τις τράπεζες το 2015.
Μπερδεύουν σκόπιμα τις συνεχείς αναδιοργανώσεις εισροών από το Ταμείο Ανασυγκρότησης, ενώ η Ελλάδα παραμένει πρωταθλήτρια απορρόφησης, παρά τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν, ακριβώς επειδή η «παρέα» τους έβλαψε καθοριστικά την τεχνική και βιομηχανική υποδομή της χώρας, κρατώντας την Ελλάδα σε ύφεση την ώρα που όλη η Ευρωζώνη είχε πάρει αναπτυξιακή φόρα.
Λένε ότι από το 2021 (έτος πανδημίας) στον ΦΠΑ προστέθηκαν 7 δισ. ευρώ και ξεχνούν ότι σε πραγματικές αξίες το εθνικό εισόδημα αυξήθηκε κατά σχεδόν 40 δισ. ενώ, λόγω και του περιορισμού της φοροδιαφυγής, ο «χαμένος» ΦΠΑ μειώθηκε από το 23% το 2018 σε 15% το 2022.
Συμφεροντολόγοι
Κάπως έτσι, η Εφη Αχτσιόγλου παριστάνοντας ότι έχει προέλθει από πολιτική «παρθενογένεση», στην ομιλία της κατά τη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας, υποστήριξε ότι στο δυστύχημα των Τεμπών η κυβέρνηση «ενέπαιζε τους πολίτες όταν, ενώ δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση που θα μπορούσε να προλάβει την τραγωδία και η οποία είχε καταστραφεί επί των ημερών της και ουδέποτε αποκαταστάθηκε, επιχείρησε να κατασκευάσει νέους όρους περί δήθεν “τοπικής τηλεδιοίκησης”».
Ωστόσο, στη Νέα Αριστερά «ξεχνούν» τις ευθύνες των υπουργών της κυβέρνησης Τσίπρα, όπως του Χρήστου Σπίρτζη, με αποτέλεσμα να στρέφονται στον άκρατο αριστερίστικο λαϊκισμό, ο οποίος υποδαυλίζει το ταξικό μίσος. Επαναλαμβάνουν έτσι τα όσα έλεγαν την περίοδο της χρεοκοπίας, όταν για όλα έφταιγαν «οι ξένοι δανειστές» εμποδίζοντας την αναζήτηση των ενδογενών αιτιών που προκάλεσαν τη χρεοκοπία.
Είναι φανερό ότι τα προβλήματα πολιτικής επιβίωσης που αντιμετωπίζει το κόμμα, ωθούν στην τοξικότητα και τον λαϊκισμό, προκειμένου να κεφαλαιοποιήσουν τα όποια ελάχιστα πολιτικά τους οφέλη από μια τέτοια τακτική, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα οργάνωσης, την εποχή μάλιστα της υποχώρησης των αριστερών πολιτικών σε όλη την Ευρώπη.
Απαισιοδοξία
«Τα σενάρια συνεργασιών και συγχωνεύσεων εν όψει ενδεχόμενων εθνικών εκλογών δεν αφορούν τη Νέα Αριστερά. Είμαστε ένα νέο πολιτικό σχήμα, που έρχεται να καλύψει ένα υφιστάμενο πολιτικό κενό», αναφέρει μονότονα ο γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού του κόμματος, Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Ερωτηθείς αν θα είναι υποψήφιος για την ευρωβουλή, επιβεβαίωσε τις πληροφορίες που υπήρχαν εδώ και καιρό, σημειώνοντας ότι το όνομά του θα ανακοινωθεί μαζί με τους υπόλοιπους υποψήφιους ευρωβουλευτές, το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου, από τον Αλέξη Χαρίτση.
Ακόμα και αν ξεπεραστεί ο εκλογικός σκόπελος των ευρωεκλογών, το μέλλον του κόμματος εμφανίζεται δυσοίωνο, αφού χρειάζεται διαφορετικός σχεδιασμός πανελλαδικής δικτύωσης, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τα στελέχη που έχουν αναλάβει το εγχείρημα είναι εκείνα που όσο βρισκόντουσαν στον ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση τους «πέτυχαν» να τον καταστήσουν «κόμμα-παρία».
Εξάλλου, η δημοσκοπική εικόνα της Νέας Αριστεράς κάνει τους πολιτικούς αναλυτές να μην ποντάρουν πολλά στην πολιτική επιβίωση του εγχειρήματος. Μάλιστα, κάποιος εκ των εγκύρων του χώρου ακούστηκε να λέει ότι το κόμμα θα ακολουθήσει τη μοίρα που είχαν τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς, τα οποία αποβάλλονται από την πολιτική ζωή και στο τέλος λαμβάνουν μια θέση στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο.
