Δεν χρειάστηκαν παρά λίγοι μήνες για να αρχίσουν να επιβεβαιώνονται όλοι εκείνοι, που είδαν με επιφύλαξη τη νέα ευρωπαϊκή ηγεσία, με πρώτη τη νέα Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Editorial
Είναι γνωστό και ιστορικά επιβεβαιωμένο, ότι οι κρίσεις κάθε μορφής είναι και συγκυρίες, που ανοίγουν το δρόμο και αναδεικνύουν ηγετικές προσωπικότητες. Γιατί στα εύκολα όλοι διαδραματίζουν τον συμβατικό ηγετικό τους ρόλο, χωρίς μεγάλες ευθύνες.
Σε καταστάσεις όμως πολέμου, φυσικών καταστροφών, οικονομικών κρίσεων και κοινωνικών αναταραχών, σε όσους λαχαίνει ο κλήρος να έχουν επιλεγεί από τους πολίτες να είναι αυτοί που θα επιφορτισθούν την ευθύνη για τη διαχείριση και αντιμετώπισή τους, είναι και μία ευκαιρία να αποδείξουν ότι επάξια βρέθηκαν σε αυτή τη θέση.
Σε μια δύσκολη συγκυρία, όπου η Ευρώπη και κυρίως οι Ευρωπαίοι πολίτες, δοκιμάζονται τα τελευταία έντεκα χρόνια από απανωτές κρίσεις, τόσον η ηγεσία των ευρωπαϊκών θεσμών, όσο και οι εθνικές ηγεσίες, κρίνονται από την ενόραση, το αισθητήριο, τη γνώση και κυρίως την ευθύνη.
Στην Ευρώπη που συνολικά αυτόν τον καιρό δοκιμάζεται από την πανδημία, παρατηρήθηκε τάση επιστροφής πίσω από κλειστά σύνορα, σε μία προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με εθνικούς όρους διαχείρισης.
Και εδώ ήταν που χρειαζόταν να αναληφθούν πρωτοβουλίες σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε συνολικά και συλλογικά όλες οι ευρωπαϊκές χώρες να εναρμονίσουν και να συντονίσουν τις πολιτικές και τις δράσεις τους και κυρίως, να πεισθούν ότι η αλληλεγγύη είναι ο πιο ισχυρός κρίκος της ευρωπαϊκής συνοχής και ενότητας.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο, τον οποίο πάντοτε ανελάμβανε από την εποχή που συνεστήθησαν τα ευρωπαϊκά όργανα. Είναι ο θεσμός, που προτείνει πολιτικές και στρατηγικές, ενώ συγχρόνως εισηγείται στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τη λήψη μέτρων και την εξασφάλιση μέσων.
Αυτό ιδιαίτερα φάνηκε στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αλλά και στη διαχείριση της πανδημίας του Η1Ν1 το 2009, καθώς και των επιδημιών του Έμπολα και του Sars, με αποτέλεσμα οι μεν υγειονομικές κρίσεις να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά, η οικονομική κρίση, παρά το έλλειμμα αλληλεγγύης, να μην οδηγήσει σε καταστροφή και η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, όπου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανέλαβε πολιτικές πρωτοβουλίες και έθεσε το πλαίσιο μιας πολιτικής, που περιόρισε σε μεγάλο βαθμό τις επιπτώσεις.
Τους τελευταίους όμως πέντε μήνες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επιδοθεί σε μία ανέξοδη πολιτική δηλώσεων χωρίς ουσία, παραινέσεων και σε μία καταιγίδα από tweets με τους Επιτρόπους να είναι… απλά retweeters.
Η Ιταλία και η Ισπανία έχουν γονατίσει. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, ενώ συγχρόνως προαναγγέλλεται μια οικονομική καταστροφή. Και αντί η Επιτροπή να εισηγηθεί ένα ευρωπαϊκό στρατηγικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, η Πρόεδρός της συμβουλεύει τους Ευρωπαίους να μην ετοιμάζονται φέτος για διακοπές δίνοντας χαριστική βολή στον τουρισμό σαν να προφητεύει, χωρίς επιστημονικά να το τεκμηριώνει, τη συνέχιση της πανδημίας.
Μαθαίνουμε από τις Βρυξέλλες, ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι απούσα και η Πρόεδρός της, όπως η ίδια λέει, κλεισμένη στο διαμέρισμά της στο κτίριο της Επιτροπής, επιδίδεται κατά καιρούς σε δηλώσεις, που μόνο σκοπό έχουν να θυμίζουν την ύπαρξή της.
Δεν επισκέφθηκε ούτε η ίδια, ούτε οι αρμόδιοι Επίτροποί της τις χώρες που δοκιμάζονται.
Και όταν ήρθε η ώρα για να συζητηθεί το ευρω-ομόλογο «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Το δε αποτέλεσμα του τελευταίου Eurogroup προβλήθηκε από την ίδια ως επιτυχία, αγνοώντας τις αντιδράσεις των χωρών που θίγονται περισσότερο, κυρίως του Ευρωπαϊκού Νότου.
Χωρίς συντονισμό, χωρίς συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, θωρακισμένη πίσω από τις κυβερνήσεις που στήριξαν την υποψηφιότητά της και με τις ισχυρές προσωπικότητες, που δυστυχώς πλέον είναι λίγες στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως ο Τίμερμανς, η Βεστάγκερ, να σιωπούν εκκωφαντικά αλλά και ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που πλέον δεν κρύβει τη δυσφορία του για τη μετριότητα της σημερινής Επιτροπής, της Προέδρου της και των μελών της.
Αναπολούν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τον Γιούνκερ και την πολιτική του
Όσο για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Πρωθυπουργού της Πορτογαλίας Κόστα, του Μακρόν και του Κόντε, ο καθένας από τους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες στρέφεται στο εσωτερικό της χώρας του, υιοθετεί περιχαρακωμένες εθνοκεντρικές πολιτικές, αγνοεί την αλληλεγγύη, ενώ κάποιοι από αυτούς, (βλέπε Όρμπαν), οραματίζονται έναν αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης που μας γυρνάει στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως πολιτικό καθοδηγητικό όργανο, έχει στους ώμους της και τη μεγάλη ευθύνη να ανακόψει την επέκταση του λαϊκισμού και του εθνικισμού. Και δεν το μπορεί, γιατί η ηγεσία της μικρή και άβουλη, δεν αντιλαμβάνεται τη μεγάλη ευθύνη της αποστολής της. Το δε χαμηλό επίπεδο της πλειοψηφίας των μελών της, που άβουλα και σε ένα βαθμό αδιάφορα λόγω της βαθιάς έλλειψης πολιτικότητας που έχουν, απλά συμφωνούν με τις κενές δηλώσεις και βέβαια δεν συμμετέχουν.
Σημειώσαμε στην αρχή, ότι η κρίση αναδεικνύει ηγεσίες. Αλλά τελικά είναι οι κρίσεις αυτές που τις… ακυρώνουν.
