Το είδα προχθές στο μετρό, ένα πανέμορφο κορίτσι γύρω στα δεκατέσσερα, με την τσάντα του αγκαλιά και τα ακουστικά στα αυτιά. Δεν κοίταζε πουθενά, ούτε καν το κινητό του. Είχε εκείνο το βλέμμα που δεν ψάχνει, απλώς αντέχει. Στάθηκε, κατέβηκε στην Ομόνοια, κι έμεινα να σκέφτομαι πόσα τέτοια παιδιά κυκλοφορούν δίπλα μας
...και μας προσπερνούν αόρατα.
Σύμφωνα με νέα έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ένα στα επτά παιδιά και έφηβοι στην Ευρώπη ζει με ψυχική διαταραχή. Δεν είναι απλώς στατιστική, είναι εκείνη η κόρη που δεν τρώει πια με την οικογένεια. Είναι ο γιος που κλείνεται στο δωμάτιο και λέει «είμαι κουρασμένος». Είναι το παιδί που δεν θέλει να πάει σχολείο, όχι γιατί βαριέται, αλλά γιατί φοβάται να υπάρξει.
Η εποχή που ζούμε είναι τόσο γρήγορη και απρόσωπη που το παιδί μαθαίνει τα πάντα εκτός από το πώς να είναι καλά. Ξέρει να φιλτράρει φωτογραφίες, να «σπάει» κωδικούς στο ίντερνετ και να απαντά σε ακατάλληλα chatrooms. Αλλά δεν του έμαθε κανείς τι να κάνει όταν πονάει μέσα του. Κι αυτό το «μέσα» είναι που φωνάζει μέσα του, με κατάθλιψη, με κρίσεις άγχους, με αυτοτραυματισμούς που περνούν απαρατήρητοι.
Κι όμως, η λύση δεν είναι περίπλοκη, είναι η παρουσία, είναι το βλέμμα που προσέχει. Ένας δάσκαλος που ρωτά «είσαι καλά;» κι όχι «γιατί δεν συμμετέχεις;». Ένας γονιός που ακούει χωρίς να διορθώνει. Ένας φίλος που δεν φοβάται τη σιωπή.
Δεν χρειάζονται μεγάλα προγράμματα για να γιατρευτεί ένας κόσμος, χρειάζεται χρόνος, γνήσιο ενδιαφέρον και μια κουβέντα που να λέει «Δεν είσαι μόνος, είμαι εδώ».
Η ψυχική υγεία δεν είναι μόνο «θέμα ενηλίκων», είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζονται οι επόμενοι άνθρωποι. Κι αν αυτό το θεμέλιο ραγίσει από μικρό, ο κόσμος γύρω τους θα τρίζει για χρόνια.
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να πάψουμε να μετράμε τις διαταραχές και να αρχίσουμε να μετράμε τις αγκαλιές που λείπουν. Γιατί πίσω από κάθε παιδί που σωπαίνει, υπάρχει πάντα μια κοινωνία που δεν άκουσε εγκαίρως.
