Στην εποχή των εντυπώσεων και των πρόχειρων συμβολισμών, τα μέλη της Νέας Αριστεράς κατάφεραν για ακόμη μία φορά να εκτεθούν -αυτή τη φορά στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Με φόντο τα μάρμαρα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, επέλεξαν να αναρτήσουν τη σημαία της Παλαιστίνης, αγνοώντας επιδεικτικά την ιερότητα του χώρου που συχνά οι ίδιοι επικαλούνται. Είναι οι ίδιοι που λίγους μήνες πριν, φώναζαν για «βεβήλωση» όταν drones της Adidas πέταξαν πάνω από την Ακρόπολη, σε μια διαφημιστική καμπάνια που δεν πείραξε ούτε μία πέτρα.
Όταν όμως η χειρονομία είναι δική τους και η ατζέντα συμβαδίζει με τη γραμμή τους, τότε όλα επιτρέπονται. Οι κανόνες αλλάζουν και η ιερότητα κάμπτεται κάτω από την ανάγκη για πολιτικό εντυπωσιασμό.
Το πιο προβληματικό όμως δεν είναι η σημαία, αλλά η επιλεκτική αγανάκτηση. Οι ίδιοι που χαρακτηρίζουν το Ισραήλ «κράτος δολοφόνο» αρνούνται να αρθρώσουν έστω μία λέξη για τη Χαμάς -μια θεοκρατική, φασίζουσα οργάνωση που κυβερνά τη Γάζα με μεθόδους χούντας. Παιδιά-στρατιώτες, πολιτικοί αντίπαλοι στα υπόγεια, δημόσιες εκτελέσεις. Όλα αυτά δεν υπάρχουν στο αφήγημά τους.
Γιατί για αυτούς, η αλήθεια είναι εργαλείο -όχι αξία. Κι όταν η ιδεολογία απαιτεί σιωπή, σιωπούν. Ακόμη κι αν στέκονται πάνω σε μάρμαρα που μαρτυρούν την αξία της ελευθερίας.
