Τη μια ημέρα βγαίνει ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ και λέει πως το 70% τρομάζει μπροστά στο ενδεχόμενο νέας εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη και την επομένη ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Στέργιος Καλπάκης δηλώνει ότι το 70% θέλει πολιτική αλλαγή. Οργανωθείτε, σύντροφοι, γιατί εκτίθεστε…
Δεν είναι ότι ακολουθούν την ίδια πρακτική, ούτε και ότι ακούγοντας τον Νίκο Ανδρουλάκη νομίζεις ότι ακούς τον Αλέξη Τσίπρα της περιόδου 2019-2023 λες και έχει βρει στο συρτάρι του γραφείου 69 της Βουλής το μάνουαλ της καταστροφολογίας και του λαϊκισμού. Ίσως δεν είναι καν ότι ακούγοντας τα δύο κόμματα έχεις την εντύπωση πως ζεις –ή μήπως ζουν– σε άλλη χώρα.
Είναι ότι δεν οργανώνονται. Λένε τα ίδια στην προσπάθειά τους να κάνουν αντιπολίτευση. Και αυτό γίνεται όχι γιατί έχουν κοινές εκτιμήσεις και θέσεις, αλλά διότι δεν έχουν κάτι άλλο να πουν και να προτείνουν. Έτσι μπαίνουν στη λογική των πυροτεχνημάτων και των –ας πούμε– αναλύσεων όπως η παραπάνω.
Και λέμε ας πούμε, διότι όταν για παράδειγμα είσαι στο ΠΑΣΟΚ και λες πως το 70% τρομάζει μπροστά στο ενδεχόμενο τρίτης θητείας Μητσοτάκη αποδέχεσαι και ότι το 87% τρομάζει στο ενδεχόμενο μιας θητείας Ανδρουλάκη. Ή όταν είσαι στον ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρίζεις ότι το 70% θέλει πολιτική αλλαγή, τότε αποδέχεσαι ότι το 96% δεν θεωρεί πως είσαι αυτή ή έστω μέρος της.
Αν δηλαδή κάποιος ακολουθήσει το σκεπτικό αυτό έχει πολλά να πει. Αλλά και αν κάποιος θέλει να την αντικρούσει μπορεί άνετα να υποστηρίξει πως υπάρχει ένα ποσοστό ψηφοφόρων που είναι σε αναμονή… αλλαγών από την κυβέρνηση πριν αποφασίσει στις επόμενες εθνικές εκλογές τι θα πράξει στην κάλπη.
Τώρα αν μπει κάποιος στη λογική μιας… σύμπραξης των κομμάτων αυτών, τότε καλό θα είναι να τα βρουν με τα στελέχη και τους ψηφοφόρους τους. Ειδικά οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ που ακούν τον αρχηγό τους να λέει με ποιον δεν θα συνεργαστεί, αλλά όχι με ποιον θα συνεργαστεί μετά την επόμενη εκλογική μάχη που κινδυνεύουν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και να πάρουν δώρο τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου χωρίς να αποκλείεται και ένα μπόνους με… Βαρουφάκη.
