Τι είναι θέατρο;
Πολλές ερμηνείες θα μπορούσαν να δοθούν, καταλήγοντας ότι είναι μία Τέχνη σύνθετη, περικλείοντας ποίηση, ζωγραφική, μουσική, κίνηση, αρχιτεκτονική, υποκριτική, με κοινή συνισταμένη ότι το θέατρο είναι μια δημιουργία στην οποία συνυπάρχουν όλες οι Τέχνες!
Της Αριστέας Κοντόζογλου
Για να παροτρύνω έναν αναγνώστη να δει μια θεατρική παράσταση, προϋποθέτει καλλιτεχνική ομαδικότητα, καθώς και την αρμονική συνύπαρξη των Τεχνών.
Η θεατρική παράσταση «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» σε κείμενα του Νίκου Σκορίνη, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του ίδιου, σε σκηνοθεσία-διασκευή του Δημήτρη Μυλωνά και δραματουργική επεξεργασία της Άννας Ελεφάντη, σημειώνοντας επιτυχία τη περασμένη σεζόν, λαμβάνει χώρα για δεύτερη χρονιά στην Πάνω Σκηνή του «Από Μηχανής» Θεάτρου από 2 Οκτωβρίου 2022 και δεν υστερεί σε όλα τα παραπάνω στα οποία έκανα αναφορά.
Οι ηθοποιοί Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Θεοδόσης Σκαρβέλης, Δημήτρης Μπούρας , Δήμητρα Μάζη, Δάφνη Δίγκα και Θανάσης Κορλός ως καλλιτέχνες δημιουργοί μας εντυπωσίασαν τόσο με την υποκριτική τους, όσο και με τις μιμητικές δεξιότητές τους, δίνοντάς μας ένα τέλειο αισθητικό αποτέλεσμα μέσα από την ποικιλομορφία εκφραστικών τρόπων, αποδίδοντας ένα πλήθος ανθρώπινων παθών, αγκαλιάζοντας όλη την έκταση του ρόλου τους.
Οι ταλαντούχοι ηθοποιοί Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου και ο Θεοδόσης Σκαρβέλης ο οποίος υποδύεται τον κεντρικό ήρωα του έργου,τον Ορέστη, ενσαρκώνουν τέλεια τους ρόλους τους και μας καθηλώνουν επί σκηνής.
Ο Νίκος Σκορίνης, στηριζόμενος σε ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της Ελλάδας, ξετυλίγει, εμβαθύνει, καυτηριάζει με τρόπο σεβάσμιο, δίνοντας το βήμα στην ξενιτιά, τη δικτατορία, τα κινήματα, τη μεταπολίτευση, την πτώση του ανατολικού μπλοκ και άλλα ραντίζοντάς τα με έντονα αισθήματα και συναισθήματα, όπου καθηλώνει τον θεατή, τον συγκινεί, τον ταξιδεύει μέσα από τις διαδρομές του τότε μέχρι και τώρα μη παραλείποντας και μικρές δόσεις χιούμορ.
Μια περιπλάνηση από τον Ταΰγετο στο Βανκούβερ, στην Αθήνα, στο Ανατολικό Βερολίνο, στη Κούβα, στη Βουδαπέστη, στη Μοζαμβίκη, στη πρωτεύουσα του Κονγκό Κινσάσα και τέλος στο Αιγαίο.
Βλέπουμε στο πρόσωπο του Ορέστη, του πρωταγωνιστή της παράστασης, έναν ιδεαλιστή που μάχεται για τη ζωή τη δική του και των άλλων, δε συμβιβάζεται με το φαίνεσθαι, αναζητώντας το γίγνεσθαι μέσα από ανατροπές , συγκρούσεις, αγώνες, διαψεύσεις, έρωτες, ακούγοντας χαρακτηριστικά από το στόμα του τη φράση: «Εγώ μια μέρα αυτόν τον κόσμο θα τον αλλάξω.»
Η σκηνοθετική απόδοση του Δημήτρη Μυλωνά, ευρηματική και άρτια, αναδύοντας μέσα από αυτήν το πάθος των ηθοποιών, συντελώντας μοναδικά στην εναλλαγή της υπόθεσης που τα γεγονότα ξεκινούν από το 1950 και φτάνουν μέχρι και τις μέρες μας.
Η Άννα Ελεφάντη μέσα από τη δραματουργική επεξεργασία, συμμετείχε ενεργά χωρίς να υπερβάλει στη δημιουργία της ολότητας αυτής με επιτυχία.
Η Νάντια Κασσάρα, με τον σκηνικό σχεδιασμό, τα υφάσματα και τα χρώματα που επέλεξε, συνέβαλε κι αυτή με τον δικό της τρόπο στην εξωτερίκευση του χαρακτήρα των προσώπων που ερμήνευσαν οι ηθοποιοί.
«Όπου κι αν πας να μη χαθείς», μια θεατρική παράσταση που αξίζει να δει κανείς, αφού στο τέλος ο απόηχος που σου αφήνει είναι εκκωφαντικός, καθώς σκέψεις ξυπνούν, πάλλοντας τα συναισθήματα σε χρόνους παρελθοντικούς, έχοντας μέσα μέλλοντα στιγμιαίο και εξακολουθητικό μη παραλείποντας τον ενεστώτα. Μια θεατρική παράσταση που ανάμεσα σε πολλά θα σε συγκινήσει, αλλά κυρίως θα σε αφυπνίσει, κι αν χαθείς… θα έχει σημασία μέσα από το πώς και το γιατί.
Καλή σας θέαση…!
* Η Αριστέα Κοντόζογλου είναι Δημοσιογράφος
