Όλα ξεκίνησαν από κάποιες παρέες κεφάτων παιδιών στα Εξάρχεια, πριν από πάρα πολλά χρόνια, όταν εκεί κυκλοφορούσαν γραφικοί αλλά και συνάμα δημιουργικοί άνθρωποι σαν τον Νικόλα Άσιμο που είχαν μιαν άλλη άποψη για τη ζωή.
Δίπλα τους κόλλησαν και κάποια άλλα παιδιά που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο με έναν τρόπο πιο αντισυμβατικό και ονειρεύονταν αναρχικές κοινωνίες σαν εκείνη την αποτυχημένη της Καταλονίας στη δεκαετία του ’30. Βέβαια πόσοι ήξεραν αρκετά για εκείνη την απόπειρα και πόσοι είχαν διαβάσει Κροπότκιν (τον κατ’ εξοχή θεωρητικό του αναρχισμού); Ελάχιστοι αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός. Έπρεπε στο πλαίσιο της αριστεροσύνης του τέλους της δεκαετίας του ’70 και της δεκαετίας του ’80, όταν η Ευρώπη ολόκληρη τρομοκρατούνταν από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τους Μπάαντερ – Μάινχοφ, να δώσουν το ελληνικό στίγμα τους. Ήταν οι ίδιοι αυτοί που είχαν κάνει κάμποσες δολοφονίες στο όνομα της επαναστατικής πάλης της 17 Νοέμβρη που φάνταζε σαν κάτι το εξωπραγματικά όμορφο στα μάτια των πιτσιρικάδων της εποχής. Όταν δεν έφτιαχναν βόμβες και δεν γυάλιζαν τα όπλα με τα οποία θα σκότωναν τους ταξικούς εχθρούς τους, κυκλοφορούσαν εκεί στα Εξάρχεια, έπιναν μπίρες στα καφέ της πλατείας, έτρωγαν στη Ροζαλία και στον Δούρειο Ίππο και συναναστρέφονταν με νέους της εποχής όχι απαραίτητα φοιτητές. Μια εικόνα έως ειδυλλιακή που όμως δεν είχε καμία απολύτως σχέση το αίμα που ήθελαν να ρέει παντού και για όλους. Το κράτος από την πλευρά του τους αντιμετώπιζε ως γραφικούς «επαναστάτες χωρίς αιτία» οι οποίοι όσο έμεναν στα πέριξ δεν ενοχλούσαν. Για τις δολοφονίες δεν είχε γίνει ακόμη καμία σύνδεση. Κι όσο το κράτος αδιαφορούσε, εκείνοι γίνονταν ολοένα και περισσότεροι και στρατολογούσαν μεταξύ μπίρας και κουβέντας για τις καλοκαιρινές διακοπές στη Γαύδο. Όλο και περισσότερους. Παιδιά ηλικίας 17, 18, 19 χρονών τους άκουγαν και μαγεύονταν. Εκεί όμως στα ίδια καφέ και στα ίδια καπηλειά σύχναζαν και κάποιοι πιο… κοινοβουλευτικοί επαναστάτες. Ήταν οι «Ρηγάδες» του ΚΚΕ εσωτερικού. Που είχαν μια άλλη αντίληψη πιο… ειρηνική. Όμως το ζητούμενο και των μεν και των δε ήταν το ίδιο. Να ανατρέψουν τον κόσμο αυτόν που δεν τους άρεσε και αποτελούνταν από κάθε λογής νοικοκυραίους οι οποίοι απλά τους ήταν ενοχλητικοί. Τα παιδιά του Ρήγα όμως μεγάλωσαν, έγιναν 40άρηδες, 50άρηδες, 60άρηδες. Και οι άλλοι, οι πιο σκληροί, έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους όταν μια… στραβή με μια βόμβα στον Πειραιά ξετύλιξε το κουβάρι του αίματος.
Οι… πραγματικοί φίλοι
Τότε φάνηκαν ποιοί ήταν οι πραγματικοί φίλοι. Και τα «παιδιά» της 17 Νοέμβρη βρήκαν τους πλέον θερμούς υποστηρικτές ανάμεσα σ’ εκείνους τους παλιούς Ρηγάδες. Η ανανεωτική αριστερά έδωσε στήριγμα και ηθική υπόσταση στους αιμοσταγείς δολοφόνους. Τόσο απλά και τόσο κατανοητά εξελίχτηκαν τα πράγματα. Ο χώρος των «αναρχικών» άρχισε αργά αλλά σταθερά να μεταλλάσσεται. Το ΚΚΕ εσ. έγινε Συνασπισμός και μετά ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος της 17Ν μεταλλάχθηκε κι εκείνος. Οι «στρατηγοί» που ήταν στη φυλακή ηρωοποιήθηκαν αφού για μιαν ακόμη φορά η οργανωμένη κοινωνία ολιγώρησε. Τα νεότερα παιδιά συνέχισαν να κατεβαίνουν στα Εξάρχεια από κάθε γειτονιά της Αθήνας. Ο… θρύλος των «αγωνιστών», των «επαναστατών» κατά της αστικής τάξης, τροφοδοτούσε τα μυαλά εφήβων οι οποίοι λειτουργώντας με ισοπεδωτική λογική απλά αποδέχονταν το αίμα ως κοινωνικό θέσφατο.
Μια πορεία προδιαγεγραμμένη
Η πορεία είχε ήδη προδιαγραφεί. Σήμερα πια η σχέση της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και των «αναρχικών» είναι δοκιμασμένη και δεμένη. Μαζί έπιναν καφέδες πολλά πολλά χρόνια, μαζί διασκέδαζαν στα εναλλακτικά στέκια των Εξαρχείων. Πώς ήταν δυνατόν ακόμη κι αν φαινομενικά χώρισαν οι δρόμοι τους, τα βλέμματά τους να μην συναντιούνται. Οι Συριζαίοι γεύτηκαν τη γλυκιά εξουσία και οι άλλοι όμως, οι «αναρχικοί» απόκτησαν μια δική τους ξεχωριστή οντότητα. Από τις «πλατείες της αντίστασης» κατά των μνημονίων απόκτησαν άλλα διείσδυση στη νεολαία. Ήταν η εποχή της ισοπέδωσης των πάντων που τελικά έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Η ισοπέδωση όμως έμεινε εκεί στα Εξάρχεια. Που γέμισαν από παιδιά οικογενειών από κάθε γωνιά της Αθήνας τα οποία ήταν διατεθειμένα να κάνουν τη δική τους επανάσταση, γεμάτη βία, φωτιά και αίμα, που όμως καθοδηγούνταν από τους παλιούς «ήρωες». Οι οποίοι, όπως και τόσες άλλες εκατοντάδες κακοποιών μπορούσαν να κινούνται ελεύθερα μέσα στις φυλακές και ήταν και πιο εύκολο να βγουν από αυτές. Η εικόνα με τις αγκαλιές του Κουφοντίνα με τους γόνους στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ενδεικτικές της «συγγένειας» των δύο «πλευρών». Κι εκεί δίπλα στον… ηγέτη και οι Ρουβίκωνες οι οποίοι αυτοδιορίστηκαν τιμητές των πάντων και σίγουρα ολόκληρης της αστικής τάξης. Τα ξημερώματα της Τετάρτης έκαναν μια ακόμη καταδρομική επιχείρηση στο σπίτι του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα. Δεν κατάφεραν τίποτε το ιδιαίτερο πέρα από το να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Και το κατάφεραν. Και κάποιοι πιτσιρικάδες σε άλλα σημεία της Αθήνας, περιμένουν πως και πως να φτάσει Σάββατο βράδυ για να πάνε στα Εξάρχεια, να τους δουν έστω από μακριά και μετά έτσι για… χαβαλέ να πετάξουν και καμιά μολότοφ στους μπάτσους. Τώρα που ανοίγει ο καιρός μάλιστα άρχισαν να μην το κάνουν μόνο Σάββατα αλλά και καθημερινές. Είναι πιο καλή η επανάσταση τα ανοιξιάτικα βράδια.
