Ο Νίκος Ανδρουλάκης παρουσίασε το «ολιστικό σχέδιο» για την οπλοκατοχή στην Κρήτη. Ο τίτλος υπόσχονταν μεγάλες λύσεις. Η πραγματικότητα; Μάλλον όχι.
Αντί να πει ξεκάθαρα τι πρέπει να γίνει, περιορίστηκε σε γενικόλογες παρατηρήσεις. Σαν να κοιτούσε έναν χάρτη χωρίς να μπορεί να δείξει τον δρόμο. Υποθέσεις, αοριστίες, αλλά καμία εφαρμόσιμη πρόταση. Η αμηχανία του φαινόταν σε κάθε γραμμή.
Και μετά μας είπε για την «μεταμόρφωση νοοτροπιών». Έβαλε στο μπλέντερ σχολεία, αθλητικά προγράμματα, εργαστήρια δημιουργικότητας, καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Α, και τηλεοπτικά σποτ με λυράρηδες. Σύμφωνα με τον Ανδρουλάκη, η οπλοκατοχή θα εξαλειφθεί χάρη στην ενσυναίσθηση και τη μουσική. Όσο για την πρακτική αντιμετώπιση; Κάπου χάθηκε μέσα στο πλαίσιο της αοριστίας.
Κορυφαία ιδέα: εθελοντικές δράσεις. Οι πολίτες θα αναλάβουν δράση στα χωριά. Αν κάποιος αρνηθεί ή αντιδράσει; Ανακοινώσεις για καλή διάθεση και ειρηνική συνύπαρξη. Η πολιτική ηγεσία παρακολουθεί και χαμογελά.
Στο σύνολο, ο Ανδρουλάκης όπως πάντα ακροβατεί ανάμεσα σε λόγια και αδράνεια. Όταν χρειάζεται σαφής στάση, επιλέγει γενικόλογα πλαίσια. Πολιτική παρέμβαση; Σπάνια. Λόγια πολλά; Πάντα.
Και το «ολιστικό σχέδιο»; Μοιάζει λιγότερο με λύση και περισσότερο με καλοστημένο θέαμα. Τηλεοπτικά στιγμιότυπα, λυράρηδες, δημιουργικά εργαστήρια. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να φαίνεται δραστήριος χωρίς να κάνει τίποτα ουσιαστικό.
Στο τέλος, μένει μόνο η εικόνα μιας πολιτικής αμηχανίας που προσπαθεί να ντυθεί μεγαλεπήβολα. Λόγια πολλά, δράση μηδέν. Όταν η πραγματικότητα χτυπάει την πόρτα, η «ολιστική» αμηχανία του κραταιού Νικόλα είναι εκεί. Σταθερή, απαράλλαχτη, ανέκφραστη.
