Αν κάποιος περιμένει ότι οι ενεργειακές συμφωνίες, οι θετικές εξελίξεις στο θέμα της διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου και η ανάδειξη της χώρας γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά, θα αμβλύνουν την κριτική και την καταστροφολογία είναι βαθιά γελασμένος. Το αντίθετο. Αυτές ακριβώς οι επιτυχημένες κινήσεις –που δεν έγιναν με κάποιο μαγικό ραβδί– προκαλούν ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις.
Δεν είναι μόνο το γεγονός πως στην αντιπολίτευση και στους «πατριώτες του καναπέ» καταρρίπτεται το αφήγημα που είχε στηθεί περί ενδοτικότητας και απουσίας σχεδίου στην εξωτερική πολιτική και συνδυαζόταν με τα περί υποχωρητικότητας έναντι της Τουρκίας που διεγείρει τον οίστρο των κομμάτων.
Είναι και το γεγονός ότι, εκτός από την Τουρκία, πλήττεται και ο ρωσικός παράγοντας μέσα από τη δημιουργία εναλλακτικής διόδου για τη μεταφορά φυσικού αερίου. Είναι ότι το φυσικό αέριο από τη Ρωσία βλέπει τον δρόμο της εξόδου από την Ευρώπη, ενώ και η μεταφορά πετρελαίου τίθεται υπό αυστηρό έλεγχο. Επί της ουσίας, κάποιοι χάνουν. Και ενδεχομένως να χάνουν πολλά.
Έτσι, εκτός από πολιτικά, έχουμε και οικονομικά συμφέροντα που τάσσονται κατά των εξελίξεων και επενδύουν πλέον σε μια… πολιτική αλλαγή ή και σε μία εν κινήσει αλλαγή του σημερινού πρωθυπουργού.
Δεν είναι κρυφό πως υπάρχουν κόμματα που υποστηρίζουν τον Πούτιν και τάσσονται κατά της θέσης της κυβέρνησης ζητώντας ουσιαστικά να παίξει τον ρόλο ενός επιτήδειου ουδέτερου, παραπέμποντας συχνά πυκνά στη στάση της Τουρκίας, που όμως πλέον δείχνει να μην παράγει τα αποτελέσματα που επιδιώκει η κυβέρνηση της γείτονος.
Υπάρχουν κόμματα που είναι έτοιμα να τα παίξουν όλα για όλα. Επαναφέρουν ακόμη και τα περί εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ θυμίζοντας εποχές «Αγανακτισμένων» και λογικές της «πάνω» και της «κάτω» πλατείας
Το «κακό» είναι πως όλοι αυτοί διαπιστώνοντας πως η κυβερνώσα παράταξη και ο πρωθυπουργός δεν έχουν πολιτικό αντίπαλο που θα διεκδικήσει με αξιώσεις την πολιτική αλλαγή –αν και συνεχίζουν να επενδύουν σε διάφορους μεσσίες– στρέφονται όλο και περισσότερο στο χάος. Επιδιώκουν την οργή, ρίχνουν λάδι σε όποια σπίθα μπορεί ν’ ανάψει κατά τη γνώμη τους μια φωτιά.
Οποιαδήποτε αντίδραση κοινωνικής τάξης βρίσκει πολιτική κάλυψη και συμπαραστάτες τους ίδιους που θέλησαν να εργαλειοποιήσουν μέχρι και την τραγωδία των Τεμπών. Έφτασαν στο σημείο να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα καταστήματα των ΕΛΤΑ δημιουργώντας την εντύπωση πως σήμερα λειτουργεί ένα κατάστημα σε κάθε χωριό της Ελλάδας και πλέον κλείνει.
Οι αγρότες είναι η νέα τους… επένδυση. Αρκεί κάποιος να δει τι συμβαίνει με τις κινητοποιήσεις και το σύνθημα που δείχνει να είναι κοινό για τα περί «ανεπιθύμητων». Σύνθημα αντιμνημονιακής περιόδου που λειτούργησε προς όφελος όσων εκμεταλλεύθηκαν για μικροκομματικούς λόγους τους «Αγανακτισμένους».
Η ουσία είναι ότι όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν τους κάνουν το χατίρι να καταρρεύσουν, τόσο οι ακραίες εκφράσεις αντίδρασης θα συνεχίζονται. Κι όσο η χώρα βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας, τόσο οι θιασώτες του χάους θα εμμένουν στην τακτική τους.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
