Η ελληνική εμπειρία δείχνει ότι οι «σωτήρες» και οι «εκλεκτοί» αφήνουν πίσω τους απογοήτευση και εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρέη…
Η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει ότι σε περιόδους κοινωνικής έντασης και θεσμικής δυσπιστίας το κενό εκπροσώπησης επιχειρείται συχνά να καλυφθεί, όχι από προγράμματα και σχέδια, αλλά από πρόσωπα που εμφανίζονται ως φορείς μιας «κάθαρσης».
Από τον «σωτήρα» Αρτέμη Σώρρα μέχρι τον «μεσσία» Αλέξη Τσίπρα της περιόδου 2012-2015, το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια δείχνει να επαναλαμβάνεται με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικά αφηγήματα αλλά με κοινά χαρακτηριστικά και υποσχέσεις, όπως αυτή του πρώτου για τα δισεκατομμύρια και εκείνες του δεύτερου για τα σκισίματα των μνημονίων, οι οποίες μένουν τελικά στα χαρτιά.
Στο πλέον πρόσφατο επεισόδιο αυτής της διαδρομής, το ενδιαφέρον στρέφεται στη Μαρία Καρυστιανού, ένα πρόσωπο που αναδείχθηκε μέσα από ένα υπαρκτό κοινωνικό τραύμα και μια πραγματική ανάγκη για δικαιοσύνη. Ωστόσο, η συζήτηση που άνοιξε τις τελευταίες εβδομάδες δεν αφορά τις προθέσεις της αλλά το περιβάλλον που, σύμφωνα με καταγγελίες, φέρεται να συγκροτείται γύρω της.
Κεντρικό πρόσωπο σε αυτό το αφήγημα είναι ο Νίκος Καραχάλιος, ο οποίος μετά τη ρήξη του με τη Μ. Καρυστιανού περιγράφει μια άτυπη «ομάδα σοφών» που –όπως υποστηρίζει– επηρέαζε ή επιχειρούσε να επηρεάσει πολιτικές αποφάσεις και τον σχεδιασμό ενός υπό συζήτηση πολιτικού εγχειρήματος.
Σύμφωνα με τον κ. Καραχάλιο, στο περιβάλλον αυτό συμπεριλαμβάνεται ο Μιχαήλ Πατσίκας, ο οποίος, όπως αναφέρει, βρίσκεται στο στενό επιτελείο της κ. Καρυστιανού, εκτελώντας κατά περίπτωση άτυπα καθήκοντα εκπροσώπησης. Ο κ. Πατσίκας έχει στο παρελθόν πρωταγωνιστήσει στα συλλαλητήρια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών ως επικεφαλής της κίνησης «ΕΠΟΣ», ενώ στη διάρκεια της πανδημίας συμμετείχε ενεργά στο αντιεμβολιαστικό κίνημα και στην ίδρυση του πολιτικού φορέα Πνοή Δημοκρατίας, μαζί με τον καθηγητή Φαρμακολογίας, Δημήτρη Κούβελα.
Η πιο αμφιλεγόμενη πτυχή των περιγραφών Καραχάλιου είναι η αναφορά σε μια «γερόντισσα από τη Συρία», η οποία –όπως υποστηρίζει– μιλά αραμαϊκά και φέρεται να έχει ηγετικό ρόλο. Ο ίδιος δήλωσε ότι έμεινε άφωνος, όταν άκουσε πως ημερομηνίες πολιτικών κινήσεων μεταβλήθηκαν κατόπιν τέτοιων παρεμβάσεων, προσθέτοντας το ερώτημα κατά πόσον «ένα ολόκληρο κίνημα μπορεί να εξαρτάται από έναν μεταφραστή».
Η Μαρία Καρυστιανού από την πλευρά της έχει διαψεύσει ότι τέτοιου είδους πρόσωπα επηρεάζουν τον πολιτικό της σχεδιασμό, κάνοντας λόγο για προσωπικά και όχι πολιτικά ζητήματα.
Στο ίδιο αφήγημα εντάσσεται και η αναφορά σε «αστρολόγο από το Χάρβαρντ», καθώς και σε πρόσωπα με σαφή πολιτική διαδρομή. Ανάμεσά τους, η δικηγόρος της Μ. Καρυστιανού, Μαρία Γρατσία, η οποία στο παρελθόν έχει πολιτευθεί με τον σχηματισμό του Δημήτρη Νατσιού, ο πρώην βουλευτής επικεφαλής του Χριστιανοδημοκρατικού Κινήματος, Νίκος Νικολόπουλος, καθώς και ο δημοσιογράφος Θανάσης Αυγερινός, γνωστός για τις φιλορωσικές θέσεις του.
Κατά τον Ν. Καραχάλιο, πάντα, ρόλο στα επιτελεία της Μαρίας Καρυστιανού φέρεται να είχε και ο Κυριάκος Τόμπρας, πρώην σύμβουλος του Αρτέμη Σώρρα, γεγονός που επαναφέρει μνήμες από προηγούμενα πολιτικά εγχειρήματα που επένδυσαν περισσότερο στο συναίσθημα και στη δήθεν σωτηρία παρά στη πολιτική σοβαρότητα.
Οι αποκαλύψεις του Νίκου Καραχάλιου, αν προφανώς ισχύουν (προσώρας δεν έχουν διαψευστεί), εγείρουν σοβαρά ερωτήματα ως προς τις κινήσεις της κ. Καρυστιανού, η οποία κουβαλά ένα αρκετά μεγάλο βάρος στους ώμους της.
Η σύγκρουσή της με τον κ. Καραχάλιο, όταν ο επικοινωνιολόγος ανακοίνωσε μονομερώς μέσω κοινωνικών δικτύων τη δημιουργία του κινήματος «Κύμα», ισχυριζόμενος ότι ενεργοποιεί ένα κοινωνικό ρεύμα, προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις και οδήγησε προφανώς σε σημαντικές αποκαλύψεις. Το επεισόδιο αυτό άνοιξε έναν κύκλο δημόσιων αντιπαραθέσεων, απειλών για δημοσιοποίηση μηνυμάτων και αντικρουόμενων αφηγήσεων που θολώνουν το αρχικό πολιτικό μήνυμα.
Και, κατά πολλούς, το ζήτημα είναι πως όταν ένα εγχείρημα που γεννήθηκε από κοινωνική αγωνία περιβάλλεται από αδιαφανείς «σοφούς», μεταφυσικές αναφορές και πρόσωπα με βεβαρυμένο πολιτικό παρελθόν, η συζήτηση μετατοπίζεται από την ουσία στη δυσπιστία.
Άλλωστε, η ελληνική εμπειρία δείχνει ότι οι «σωτήρες» και οι «εκλεκτοί» μπορεί να κερδίζουν πρόσκαιρα ακροατήριο, αλλά μακροπρόθεσμα αφήνουν πίσω τους απογοήτευση και ενδεχομένως εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρέη…
