Υπάρχουν στιγμές που ένα μικρό νησί καταφέρνει να δείξει σε ολόκληρη τη χώρα τι σημαίνει σοβαρότητα. Στην Αμοργό δεν έγινε κάποιο θαύμα, έγινε κάτι σπανιότερο, οι άνθρωποι που δουλεύουν πραγματικά, οι ψαράδες, αποφάσισαν να σταματήσουν να γκρινιάζουν για την κατάσταση της θάλασσας και να κάνουν αυτό που συνήθως περιμένουμε από το κράτος... να πάρουν πρωτοβουλία.
Το πιο ενδιαφέρον δεν είναι ότι οργανώθηκαν, αλλά ότι έβαλαν στο τραπέζι μια ιδέα που στην Ελλάδα συχνά προκαλεί αλλεργία και είναι οι κανόνες. Όχι για τους άλλους αλλά για όλους, και εκεί που επικρατούσε το «να ρίξουμε λίγο παραπάνω δίχτυ», η Αμοργός είπε «θα ρίξουμε λιγότερα, για να υπάρχουν αύριο»... αυτό από μόνο του αποτελεί πολιτισμική επανάσταση.
Και εδώ ήρθε κάτι που ανέτρεψε παλαιότερα στερεότυπα, η κυβέρνηση εγκατέλειψε τον παλιό ρόλο του αυταρχικού «διευθυντή» που χαρακτήριζε άλλες εποχές, δεν κατέβηκε με έτοιμο manual, αντίθετα, έκανε το αυτονόητο για μια σύγχρονη χώρα, άκουσε αυτούς που ζουν τον τόπο, σεβάστηκε τη γνώση των ανθρώπων που δουλεύουν στη θάλασσα και ακολούθησε τη δική τους πρόταση.
Και, ναι, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο χωρίς δυσκολίες. Οι ψαράδες που δέχονται να περιορίσουν το σήμερά τους για να εξασφαλίσουν το αύριο, παίρνουν ρίσκο. Το εισόδημά τους δεν είναι θεωρία, είναι καθημερινότητα. Άρα η πολιτεία οφείλει κάτι πολύ συγκεκριμένο: να διασφαλίσει ότι οι κανόνες θα τηρηθούν απ’ όλους. Ειδικά σε μια χώρα όπου η παρανομία στη θάλασσα συχνά αντιμετωπίζεται με ένα «έλα, μωρέ».
Αν όμως εφαρμοστεί σωστά, το μοντέλο αυτό δεν ωφελεί μόνο την αλιεία, αλλά δημιουργεί και την εικόνα ενός νησιού που σέβεται τον εαυτό του, άρα και τον τουρίστα που θέλει να ξέρει ότι δεν πατάει σε προορισμό μιας χρήσης. Ο ποιοτικός τουρισμός δεν χτίζεται με μπλε ξαπλώστρες, αλλά με καθαρές θάλασσες και ανθρώπους που νοιάζονται για τον τόπο τους.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η Αμοργός δεν έκανε «ένα καλό παράδειγμα». Έκανε κάτι μεγαλύτερο, μας απέδειξε ότι όταν οι τοπικές κοινωνίες διεκδικούν σοβαρά, ο κόσμος τις ακούει. Είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, αυτή είναι η πιο σύγχρονη μορφή πατριωτισμού, όχι τα μεγάλα λόγια, αλλά οι πράξεις που προστατεύουν έναν τόπο χωρίς να τον μουμιοποιούν.
Αν η Ελλάδα θέλει πραγματικά να γίνει χώρα που σχεδιάζει το μέλλον και δεν τρέχει πίσω από τα γεγονότα, τότε αυτό που συνέβη στην Αμοργό πρέπει να γίνει ο κανόνας. Και ίσως, επιτέλους να προσέξουμε ότι οι άνθρωποι που σηκώνουν τη θάλασσα στους ώμους τους έχουν πολύ περισσότερα να πουν από όσους την κοιτούν από το γραφείο.
