Από την πρώτη στιγμή του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι, συνδικαλιστές και οργανωμένες ομάδες δεν δίστασαν να εκμεταλλευτούν τον θυμό της κοινωνίας, μετατρέποντας μια εθνική τραγωδία σε εργαλείο μικροπολιτικής.
Οι διαδηλώσεις για τα Τέμπη, ενώ ξεκίνησαν ως αυθόρμητη έκφραση θλίψης, γρήγορα καπελώθηκαν από εκείνους που επιδιώκουν τη διαρκή αναταραχή. Από τους μόνιμους επαναστάτες του τίποτα.
Βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα που διαχρονικά τροφοδοτούν το χάος να επιχειρούν να διαλύσουν κάθε δημόσιο διάλογο, να δυναμιτίζουν κάθε προσπάθεια θεσμικής διερεύνησης και να επιζητούν να μετατρέψουν τις πλατείες σε πολεμικά πεδία. Δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια ούτε η απόδοση δικαιοσύνης, αλλά η διατήρηση ενός μόνιμου κλίματος έντασης, που θεωρούν πολιτικά χρήσιμο.
Ποιος πραγματικά θέλει να μην αλλάξει τίποτα;
Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι αυτοί που φωνάζουν πιο δυνατά για «δικαιοσύνη» είναι εκείνοι που επί δεκαετίες συντηρούν το καθεστώς της ανευθυνότητας. Είναι οι ίδιοι που αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης, που καλύπτουν ανίκανους συνδικαλιστές, που διατηρούν τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας στο δημόσιο τομέα, που δημιουργούν συνθήκες χάους στα πανεπιστήμια.
Που λένε όχι σε όλα και ναι στο τίποτα. Που ευαγγελίζονται τις αρχές της Δημοκρατίας ενώ είναι λάτρεις των πιο απολυταρχικών καθεστώτων. Δεν είναι τυχαίο πως οι λάτρεις του Στάλιν και του Πούτιν πρωτοστατούν στις θεωρίες συνωμοσίας «υπερασπιζόμενοι» την Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη. Πόση υποκρισία.
Όταν έπρεπε να στηριχθούν αλλαγές για την αναβάθμιση των σιδηροδρόμων, ήταν απέναντι. Όταν επιχειρήθηκε να επιβληθεί αξιολόγηση, την πολέμησαν. Όταν γινόταν λόγος για εκσυγχρονισμό και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών που παραμένουν στάσιμες, μιλούσαν για «ξεπούλημα». Τώρα, όμως, εμφανίζονται ως οι μόνοι ηθικά δικαιωμένοι να απαιτούν αλλαγές, ενώ στην πραγματικότητα αγωνίζονται για να μείνει το κράτος βυθισμένο στη στασιμότητα που τους βολεύει.
Το χάος ως στρατηγική
Η εργαλειοποίηση της τραγωδίας δεν είναι απλώς μια επικοινωνιακή τακτική. Είναι στρατηγική αποσταθεροποίησης. Οι ίδιοι που καλούν σε «δυναμικές αντιδράσεις» είναι αυτοί που τροφοδοτούν τη σύγκρουση με το κράτος, που επιδιώκουν την απαξίωση των θεσμών και που ποντάρουν στο χάος για να κερδίσουν πολιτικούς πόντους.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν πρέπει να γίνει το άλλοθι για ένα νέο κύμα ακροτήτων, συγκρούσεων και πολιτικής εκμετάλλευσης. Αν θέλουμε πραγματικά να αποδοθεί δικαιοσύνη και να γίνουν αλλαγές, αυτό δεν θα γίνει με συνθήματα του τύπου «όλα είναι σάπια» ή με οργανωμένες επιθέσεις κατά της δημοκρατικής νομιμότητας. Θα γίνει με σοβαρότητα, με θεσμικές διαδικασίες και με τη βούληση να αλλάξουμε όσα μας οδήγησαν εδώ.
Όσοι επιδιώκουν να μετατρέψουν τα Τέμπη σε ένα μόνιμο εργαλείο αποσταθεροποίησης, δεν θέλουν λύσεις. Θέλουν απλώς το χάος. Σε αυτό, η κοινωνία οφείλει να απαντήσει. Και πρέπει να απαντήσει δυναμικά.
