Επιτέλους, μια είδηση που έμοιαζε σχεδόν αδύνατη: συμφωνία για τη Γάζα. Η Αίγυπτος τη χαιρέτισε, οι ΗΠΑ τη στήριξαν, το Ισραήλ την υπέγραψε, το Κατάρ τη διευκόλυνε, η Σαουδική Αραβία την επικρότησε, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναστέναξε με ανακούφιση. Ακόμη και η Χαμάς, με τον δικό της τρόπο, έδωσε το πράσινο φως. Από το Ιράν μέχρι τη Συρία, όλοι δήλωσαν ότι «είναι ένα βήμα προς τη σταθερότητα». Και όμως, υπάρχει μια μικρή, αλλά φωνακλάδικη ομάδα που αντιστέκεται λυσσαλέα: οι επαγγελματίες της Ρήξης.
Αυτοί που δεν θα αντέξουν ποτέ την ιδέα ότι κάτι μπορεί να λυθεί χωρίς πορείες, τσιτάτα και καταγγελίες για «ιμπεριαλιστική συνωμοσία». Οι γνωστοί αλληλέγγυοι της πλατείας, που φορούν μαντίλα παλαιστινιακή (κεφίγιε εισαγωγής από την Κίνα, φυσικά), έχουν ήδη σηκώσει πανό: «Όχι στην ειρήνη των ιμπεριαλιστών». Γιατί, όπως φαίνεται, αν δεν υπάρχει αίμα, καταπίεση και σύνθημα, δεν υπάρχει και σκοπός ύπαρξης.
Ανήκουν στη σχολή της αιώνιας οργής. Κοινοβουλευτικοί, εξωκοινοβουλευτικοί, όλα τα ιδεολογικά ορφανά του Στάλιν. Για αυτούς, το Ισραήλ είναι «κράτος-δολοφόνος» και η Χαμάς… «αντιστασιακό κίνημα». Αν τους ρωτήσεις για τους 1.200 δολοφονημένους αμάχους της 7ης Οκτωβρίου, θα σου απαντήσουν με ένα αόριστο «ναι, αλλά…». Αν τους μιλήσεις για την επιστροφή των εκτοπισμένων Παλαιστινίων, θα πουν ότι «είναι σχέδιο ελέγχου». Αν τους δείξεις τα χαμόγελα των οικογενειών που επιτέλους επιστρέφουν στα σπίτια τους, θα ψάξουν το «παρασκήνιο».
Είναι οι ίδιοι που αν αύριο λυθεί το Κυπριακό, θα διαδηλώνουν γιατί «λύθηκε λάθος». Αν υπογραφεί ειρήνη στην Ουκρανία, θα μιλούν για «υποχώρηση στους ιμπεριαλιστές». Ζουν από τη σύγκρουση, αναπνέουν από την καταγγελία, τρέφονται από τη μιζέρια του «όχι σε όλα».
Και τώρα, που ο κόσμος μοιάζει για μια στιγμή να βρίσκει έναν δρόμο προς την ειρήνη, εκείνοι μένουν μόνοι με το πανό τους, τα συνθήματά τους και την απελπισία τους.
Γιατί αν υπάρξει ειρήνη στη Γάζα, ποιοι θα μείνουν να φωνάζουν στις πορείες;
