Ουδείς γνωρίζει αν παρέμειναν και μετά τα Χριστούγεννα οι… καλικάντζαροι και ήταν αυτοί που ώθησαν τον βουλευτή της Νίκης να μπει μέσα στην Εθνική Πινακαοθήκη γιατί δεν του άρεσαν τα εκθέματα και θεωρούσε πως προσβάλλουν τη θρησκεία, την κυρίαρχη όπως ο ίδιος λέει της χώρας μας.
Όπως και να έχει, όμως, φρόντισε να κάνει αισθητή την παρουσία του –μια ακόμη φορά– σπάζοντας ό,τι βρήκε μπροστά του αφού δεν ικανοποιήθηκε η απαίτησή του.
Ο βουλευτής της Νίκης, Νίκος Παπαδόπουλος, είχε απασχολήσει τη δημοσιότητα πρόσφατα όταν μιλούσε για καλικαντζάρους συνδέοντας την παρουσία τους με σειρά ζητημάτων και περιπτώσεων, επικαλούμενος μάλιστα την κατάσταση στα νοσοκομεία τις ημέρες των Χριστουγέννων. Τώρα απασχολεί εκ νέου διότι δεν του άρεσε μια έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη.
Και τι έκανε; Μπήκε και τα έσπασε. Αφού δεν του άρεσε, τι άλλο να κάνει. Αφού το υπουργείο Πολιτισμού και η διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης δεν του έκαναν το χατίρι και δεν απομάκρυναν τα έργα, έπρεπε και αυτός να αντιδράσει. Λογικό, ε; Γιατί όχι, θα πει κάποιος. Εδώ άλλοι έκαιγαν βιβλία –κάποιοι το κάνουν ακόμη– και δεν είχαν σταματήσει εκεί.
Υπάρχει και η αντίπερα όχθη που έχει ανάλογες τακτικές και λογικές. Κάποιοι βανδαλίζουν έργα τέχνης για να κάνουν τη δική τους… δήλωση. Περί γης, περιβάλλοντος, αέρα και ένα σωρό άλλα τρελά που μπορεί να σκεφτεί κανείς, μπαίνουν σε μουσεία και καταστρέφουν γνωστούς πίνακες διάσημων ζωγράφων. Σε τι διαφέρουν οι δύο πλευρές; Σε τίποτα είναι η απάντηση. Απλά δεν δέχονται πως υπάρχει και η άλλη άποψη.
Όχι, δεν συμφωνούμε στο ότι η τέχνη είναι ανεξέλεγκτη, ειδικά σε περιπτώσεις που αφορά στην προστασία του ατόμου. Όπως δεν είναι π.χ. και η σάτιρα. Όμως το να καταστρέφεις ή να βανδαλίζεις κάτι το οποίο δεν σου αρέσει ή εκτιμάς πως πλήττει τα θρησκευτικά πιστεύω σου, σε τι διαφέρει από τους ακραίους ισλαμιστές και όσα κάνουν;
