Αν υπήρχε βραβείο για τη μεγαλύτερη συντεχνιακή υποκρισία στην Ελλάδα, ο Θύμιος Λυμπερόπουλος και οι συνάδελφοί του εργατοπατέρες θα ήταν πάντα πρώτοι στην κούρσα.
Ο πρόεδρος των ταξί, λοιπόν, αποφάσισε να πάρει τηλέφωνο στο γραφείο του Κωνσταντίνου Κυρανάκη και να θυμίσει στον υπουργό τη συνήθη τακτική των «γυαλιών καρφιών»: αν δεν μας αφήσετε να κινούμαστε στις λεωφορειολωρίδες, θα τα κάνουμε «γυαλιά καρφιά».
Περίεργο, όμως, πως το μόνο που καταφέρνουν αυτοί οι τύποι είναι να θυμίζουν παραδοσιακούς εκβιαστές σε ταινίες δράσης της δεκαετίας του ’80. Το βασικό τους επιχείρημα;
Να παραμείνουν σε ένα αέναο καθεστώς αδιεξόδου και παρακμής. Αν κάτι κατάφεραν, είναι να συντηρήσουν μια παντελώς αναποτελεσματική και αναχρονιστική κατάσταση. Αλλά ας το παραδεχτούμε, η Ελλάδα δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την παρουσία τους. Έχουν διασφαλίσει την επιβίωση του κλασικού ελληνικού μοντέλου: της συντεχνιακής εκβίασης.
Ο υπουργός, από την άλλη, ενώ προσπαθεί να βρει μια λύση που να ικανοποιεί και τους επιβάτες και τους οδηγούς, βρίσκει μπροστά του την κλασική συνδικαλιστική τακτική της μόνιμης αντίστασης. Αν μη τι άλλο, οι εργατοπατέρες έχουν αναδείξει την τέχνη του να κρατάς τη χώρα σε στασιμότητα, ικανοποιώντας το μικρότερο δυνατό ποσοστό της κοινωνίας με το μεγαλύτερο δυνατό κόστος για όλους τους υπόλοιπους.
Στο τέλος, όλοι οι δρόμοι καταλήγουν σε «γυαλιά καρφιά». Και μάλλον αυτό είναι το μόνο που καταφέρνουν να φτιάξουν.
