Μπορεί τα φώτα –και λογικά– να πέφτουν στην Κεντροαριστερά, με τα καμώματα του προέδρου Νικόλα και των λοιπών δημοκρατικών ηγεσιών, αν και στον ορατό ορίζοντα δεν φαίνεται επιστροφή τους στα πολιτικά πράγματα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν εξελίξεις στην (ακρο) δεξιά πολυκατοικία, με τα σενάρια όσων ήθελαν να κρατήσουν όμηρο τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση της ΝΔ να οδηγούνται σε ακύρωση.
Αναφέρομαι τόσο στο περιβόητο κόμμα Λατινοπούλου, που ξεφούσκωσε μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, όσο και στα κόμματα της Νίκης, των Σπαρτιατών και του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος παρά τις αντοχές που επιδεικνύει, έχασε πολύ πιο γρήγορα την όποια δυναμική παρουσίαζε με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών.
Εκεί φαίνεται ότι την… μπουκιά από το στόμα τού την πήρε το κόμμα της Κωνσταντοπούλου, που εκτός από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ αλιεύει και εκείνους από τα αποκόμματα της δεξιάς πολυκατοικίας.
Τα όσα συμβαίνουν στον χώρο καλό θα είναι να «αναγνωστούν» με προσοχή από τη ΝΔ, καθώς κατάλληλοι χειρισμοί μπορούν να βοηθήσουν στην επιστροφή των πεπλανημένων ψηφοφόρων, οι οποίοι μπορεί να αποτελέσουν το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την αυτοδυναμία.
Πρέπει κάθε βήμα να μελετάται προσεκτικά, καθώς όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει μια ομάδα δεξιών ψηφοφόρων που ενδεχομένως πειραματίστηκαν με διάφορα κόμματα στα δεξιά της ΝΔ και μπορούν να επιστρέψουν στην παράταξη. Φτάνει να γίνουν διορθωτικές κινήσεις που θα έχουν ταυτοτικά στοιχεία με τον χώρο.
Στον δρόμο προς το Συνέδριο του κόμματος, υπάρχει το περιθώριο με στοχευμένες κινήσεις, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, να γίνει ένα τέτοιο άνοιγμα που θα λειτουργήσει ως γέφυρα με τους απογοητευμένους και τους πολιτικά άστεγους ψηφοφόρους της συντηρητικής πτέρυγας, που απομακρύνθηκαν. Αυτός πρέπει να είναι ο πρώτος στρατηγικός στόχος όχι του Μαξίμου αλλά της ΝΔ που ως κόμμα έχει περισσότερες «ελευθερίες» απ’ ό,τι ο στενός πυρήνας της κυβέρνησης.
