Δεν είμαι βέβαιος αν παίζεται ακόμα στο Λονδίνο το «Φάντασμα της Όπερας» (το δεύτερο μέρος της καταπληκτικής όπερας το παρακολούθησα πριν από 5 χρόνια), αλλά πιθανολογώ ότι η παράσταση συνεχίζει να κόβει εισιτήρια. Άλλωστε εκεί ορισμένες παραστάσεις έχουν θεσμικό χαρακτήρα και διαρκούν χρόνια. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη χώρα μας με τις απεργίες. Μόνο που οι εδώ «παραστάσεις» αντί να ψυχαγωγούν, ταλαιπωρούν. Και το χειρότερο κοστίζουν σε όλους ακριβά. Τουλάχιστον στο Λονδίνο τις χρυσοπληρώνεις γιατί γουστάρεις. Ενώ στην Αθήνα γουστάρουν να σε ταλαιπωρούν.
Του Χάρη Παυλίδη
Αυτό που συνέβη χθες στην Αθήνα και θα συμβεί και πάλι όπως φαίνεται, είναι ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί. Επαναλαμβάνεται με τα ίδια σκηνικά, το ίδιο σενάριο και το μόνο που αλλάζει είναι οι πρωταγωνιστές. Στην προκειμένη όμως περίπτωση η παράσταση δεν συγκινεί πλέον κανέναν. Αντιθέτως εξοργίζει. Γιατί πολύ απλά τέτοιες απεργίες… προληπτικού χαρακτήρα δεν έχουν καμία σημασία αφού η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας δεν έχει ιδέα για τους λόγους της κινητοποίησης. Γιατί ακόμα και εκείνοι που είχαν χόμπι τέτοιου είδους απεργίες- τερπνόν μετά του ωφελίμου, έχουν αποκτήσει ενσυνείδηση και τουλάχιστον κατανοούν τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου.
Δεν θα ασχοληθώ με την πρόφαση των συνδικάτων που ούτε ως αφήγημα δεν στέκει. Δεν είναι δυνατόν να τους ακούσει ο κόσμος και να πιστέψει ότι οι κινητοποιήσεις που ετοιμάζονται γίνονται για το συμφέρον των εργαζομένων. Ίσως να γινόταν πιστευτό εάν οι συνδικαλιστές είχαν αντιδράσει τα προηγούμενα χρόνια, τότε που η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου με άλλοθι τη «δίκαιη ανάπτυξη» ρήμαζαν ό,τι είχε απομείνει στη μεσαία τάξη. Τώρα όλοι αυτοί, οι ίδιοι που πρωταγωνιστούν σ’ αυτές τις «παραστάσεις» και στα χρόνια των τσιπροκαμμένων ήταν αραχτοί, θυμήθηκαν ότι η πραγματική ανάπτυξη που έρχεται δεν τους χρειάζεται. Δεν τους έχει ανάγκη. Όπως δεν τους είχε ποτέ ανάγκη, αλλά με τις απεργίες είχαν καταφέρει να θεωρούνται «αναγκαίοι».
Προσωπικά δεν έχω κανένα κόλλημα με τις απεργίες. Ούτε με τα συνδικάτα. Κάθε άλλο. Θεωρώ ότι τα συνδικάτα και οι απεργίες (πάντα ως έσχατο μέσο η απεργία) αποτελούν βασικό πυλώνα της ανάπτυξης. Το κόλλημα το έχουν οι… απεργίες με τα συνδικάτα, αφού με την τακτική τους να κατεβάζουν ρολά κάθε λίγο και λιγάκι (εντελώς συμπτωματικά όταν η Νέα Δημοκρατία είναι στην κυβέρνηση) έχουν εργαλειοποιήσει το δικαίωμα των εργαζομένων να υπερασπίζονται την εργασία τους. Και μάλιστα ερήμην τους. Γιατί αν τους ρωτούσαν, αν είχαν τη στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία να σκεφθούν ότι για μια 24ωρη απεργία χρειάζεται να αποφασίζουν όλοι και όχι μόνο τα μέλη ενός ΔΣ, τότε θα αντιλαμβανόντουσαν ότι δεν τους χρειάζεται ο συνδικαλισμός.
ΥΓ: Πήγα χθες σ’ ένα ΚΕΠ και το βρήκα κλειστό. Απολύτως φυσιολογικό αφού το δημόσιο απεργούσε. Η πλάκα όμως είναι ότι οι υπάλληλοι άνοιξαν το πρωί ώστε να χτυπήσουν κάρτα και να μη χάσουν το μεροκάματο και μετά το έκλεισαν το μαγαζί! Φαντάζομαι ότι την ίδια πονηριά θα έκαναν και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία. Δεν αναφέρω την περιοχή γιατί ο σκοπός δεν είναι η τιμωρία του… ως είθισται. Απλά το αναφέρω ώστε να γίνει σαφές γιατί επιτέλους πρέπει να σταματήσει η κοροϊδία σε βάρος της συντριπτικής πλειονότητας όσων δουλεύουν για να πληρώνονται οι… απεργοί.
