Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός. Αυτό ήταν πάλαι ποτέ το απόφθεγμα όλων σχεδόν των νεοσύλλεκτων, οι οποίοι από την τρυφηλή ζωή των πολιτών περνούσαν στη ζωή του στρατοπέδου και της πειθαρχίας. Ποιητική αδεία, θα μπορούσε να ειπωθεί κάτι ανάλογο για την πολιτική ζωή καθώς «εκεί που τελειώνει η αντιπολίτευση με επιχειρήματα, αρχίζει η ακραία αντιπολίτευση – και οι επιπτώσεις της».
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ακραία αντιπολίτευση δείχνει τα δόντια της, αντιγράφοντας το μοντέλο που εφήρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και τον έβαλε πάνω στο κύμα οδηγώντας τον στο Μαξίμου.
Μόνο κάποια από τα πρόσωπα και τα αφηγήματα έχουν αλλάξει, αλλά τα ταυτοτικά στοιχεία των ακραίων αυτών δυνάμεων, που ποντάρουν άλλοτε στο θυμικό των πολιτών και άλλοτε στη λήθη για τα όσα πέρασε ο τόπος με τις λογικές ενός νόμου και ενός άρθρου, παραμένουν ζωντανά και καταγράφονται πλέον στις δημοσκοπήσεις με σταθερότητα.
Οι αντιμνημονιακές ομάδες τού χθες μεταμορφώθηκαν αίφνης σε αντισυστημικές και, υιοθετώντας αφηγήματα συνωμοσιολογικού χαρακτήρα και fake news γύρω από την τραγωδία των Τεμπών, τον πόλεμο στην Ουκρανία και με υπόβαθρο τον καιρό της πανδημίας και τη μάχη κατά των εμβολίων, επέστρεψαν στα πολιτικά πράγματα.
Κόμματα όπως η Πλεύση Ελευθερίας, που φτάνει το 17,9% σε πρόσφατη δημοσκόπηση στην πρόβλεψη αποτελέσματος (από 16,6% τον Μάρτιο), και η Ελληνική Λύση με 8,8% (από 8%), προβάλλουν ως εναλλακτικές λύσεις με μεγαλύτερη αξιοπιστία σε σχέση με κόμματα που έχουν κυβερνήσει.
Οι γραμμές που ενώνουν τα δύο άκρα και ο πολιτικός λόγος τους είναι ταυτόσημος σε πολλές (ακραίες) θέσεις που, αν δεν είχες εικόνα ποιος λέει τι, θα πίστευες ότι είναι το ίδιο πρόσωπο.
Οι ακραίοι από την εποχή των κινημάτων της «οργής» των πλατειών είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ και παρέμεναν με το όπλο παρά πόδα για να βγουν και πάλι στο προσκήνιο. Αθροιστικά συγκεντρώνουν ένα ποσοστό πάνω από 30% και, εκμεταλλευόμενοι το black out της κοινωνίας, απειλούν το πολιτικό σύστημα, σε σημείο που η Κωνσταντοπούλου να οραματίζεται τη μέρα που θα γίνει πρωθυπουργός!
Τώρα εάν έχει συγκυβερνήτη τον Βελόπουλο, ένας θεός το ξέρει, αλλά στη ζωή έχουμε δει πολλά και είμαστε υποψιασμένοι για ακόμη περισσότερα, μετά το δίδυμο Τσίπρα-Καμμένου.
Ζούμε την εποχή των «τεράτων» σε παγκόσμιο επίπεδο, άρα τίποτε δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση και κυρίως η σύμπλευση των άκρων, με συγκολλητική ουσία την υιοθέτηση απόψεων στις λογικές ότι το ευρώ δεν είναι «τοτέμ», θεωρίες περί επιστροφής στα εθνικά νομίσματα ή στήριξης από το… ξανθό γένος.
Όσο για την κοινωνική ατζέντα, όλα είναι έτοιμα, από τραγωδίες σε περιπτώσεις όπως τα Τέμπη και το Μάτι, γυναικοκτονίες, ανεμογεννήτριες που φταίνε γιατί οι κότες δεν κάνουν αυγά, εργατικά ατυχήματα και άλλα πολλά σε ένα μείγμα πραγματικότητας και fake news, ώστε τα πάντα να γίνονται πιο εύπεπτα.
Στοχοποίηση
Η στοχοποίηση θεσμών, όπως η δικαιοσύνη, είναι μια ακόμη κοινή θέση μιας ακραίας αντιπολιτευτικής τακτικής.
Στο μείγμα μπαίνει και λίγο από τον απαραίτητο πατριωτισμό, καθώς οι υπόλοιποι είναι ενδοτικοί και το μείγμα πολιτικής είναι έτοιμο προς βρώση, σε έναν κόσμο που, λειτουργώντας με το θυμικό, είναι έτοιμος να ακούσει ό,τι του πουλάνε ως αντισυστημικό.
Έστω και εάν οι… πωλητές είναι προϊόντα του συστήματος το οποίο καταγγέλλουν, ενώ, αν και υποψήφιοι οι ίδιοι, σε κάθε ευκαιρία καταγγέλλουν τις «διεφθαρμένες ελίτ» που βρίσκονται είτε στην κυβέρνηση είτε στη «συστημική αντιπολίτευση».
Το κακό είναι ότι σε πολλές των περιπτώσεων βρίσκουν πρόθυμους συμπαραστάτες και εντός των κομμάτων που έχουν κυβερνήσει τον τόπο.
Ο λαϊκισμός, η στοχοποίηση των θεσμών και η παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων είναι οι μεγαλύτερες απειλές για τη δημοκρατία στον δυτικό κόσμο.
Μπορεί να είναι της μόδας η αντισυστημικότητα και να περνάει κυρίως στους νέους, αλλά την τοξικότητα και τις επιλογές του «μαύρο-άσπρο» τις πλήρωσε ο τόπος στα χρόνια των μνημονίων και με το παραπάνω. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ακραία αντιπολίτευση μπορεί να χαϊδεύει τα αυτιά κάποιων, αλλά ναρκοθετεί την επόμενη μέρα.
